Właściwości, wielkość i rok odkrycia planety karłowatej Pluton. Dlaczego Pluton przestał odnosić się do planet. Czym jest ten obiekt z punktu widzenia astronomii, fotografie W lutym 1930 ubiegłego wieku amerykański astronom Clyde Tombaugh odkrył dziewiątą planetę. Poszukiwania tego kosmicznego obiektu trwają od początku wieku i zostały obliczone teoretycznie, ale nie było to takie łatwe.
Planeta Pluton (134340 Pluton) znajduje się w znacznej odległości od Ziemi. Jego odległość od centrum Układu Słonecznego stale się zmienia: od 4 do 7 miliardów kilometrów. Wynika to z niewielkich rozmiarów samego Plutona i ogromnego wpływu na niego masywnych obiektów całego układu jako całości. Jak wiadomo, obecnie Pluton nie należy już do kategorii planety: w 2006 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna postanowiła usunąć „tytuł” planety z tego obiektu niebieskiego.
Co to jest Pluton
Więc, Pluton - mały korpus Układu Słonecznego, składający się z różnych skał pokrytych skorupami lodowymi. Należy zauważyć, że Pluton różni się od prawie wszystkich obiektów w systemie.
- Po pierwsze, nie należy do żadnej kategorii planet: jest mniejsza i lżejsza niż jakakolwiek planeta. Ponadto jest nawet mniejszy niż jakikolwiek satelita planet, w tym Księżyc.
- Po drugie, pod względem budowy również nie może należeć do żadnej z kategorii znanych planet ziemskich i planet olbrzymów. Wiadomo, że planety ziemskie składają się z twardej skorupy, która zawiera skały i różne metale. Z kolei planety olbrzymy składają się ze stałego jądra i rozległej powłoki gazowej. Pluton ma nieco inną budowę (opisaną powyżej).
- Po trzecie, prędkość obrotu wokół osi jest zbyt mała jak na tak małą planetę. Wszystkie te fakty sprawiają, że Pluton jest tajemniczym obiektem znajdującym się gdzieś na obrzeżach naszego Układu Słonecznego.
Pluton można zobaczyć z Ziemi tylko za pomocą bardzo potężnego teleskopu. Jest tak mały, że nie można go zobaczyć gołym okiem, ani nawet amatorskim teleskopem! Jego powierzchnia jest porównywalna z powierzchnią państwa takiego jak Rosja (promień równika to tylko 1195 km). Jednak dla skal astronomicznych są to rozmiary znikome. Ponadto jego odległość od Słońca jest tak duża, że w najdalszym punkcie swojej orbity może być postrzegana jako odległa jasna gwiazda. Ten obraz przypomina mroźną księżycową noc, kiedy Księżyc oświetla śnieżną powierzchnię słabym światłem, ale wcale jej nie ogrzewa.
Ciekawostką jest to, że temperatury zamarzania na Plutonie sięgają 230 stopni poniżej zera. Jest tak zimno, że jego nieznaczna i raczej rozrzedzona atmosfera zamarza i opada na powierzchnię w postaci kryształów, które wraz z nadejściem wiosny Plutona ponownie zamieniają się w „powietrze”, składające się głównie z azotu, metanu i tlenku węgla.
Tak więc wszystko, co wiemy o tym odległym obiekcie naszego układu planet, otrzymujemy na zdjęciach za pomocą najpotężniejszych teleskopów naziemnych i kosmicznych od ponad 80 lat. Nigdy wcześniej w historii astronautyki statek kosmiczny nie dotarł do Plutona: jak dotąd znajduje się on zgodnie z naszymi ziemskimi standardami kosmicznymi. Jednak takie spotkanie odbędzie się w niedalekiej przyszłości – amerykański statek kosmiczny „Nowe Horyzonty” dotrze do tego odległego zakątka kosmosu i odsłoni przed nami tajne zasłony tego tajemniczego obiektu na skraju Układu Słonecznego.
