Dowiedz się, dlaczego Twoja masa mięśniowa i siła bezwzględna są najmniej ważnymi czynnikami w siłowaniu się na rękę. Większość przedstawicieli armwrestlingu dość słabo zna cechy aparatu więzadłowo-ścięgnistego. Przede wszystkim dotyczy to pomylenia z definicją więzadeł i ścięgien. Ponadto często nadają więzadłom nadprzyrodzone zdolności, a dzięki grubości ścięgien mogą natychmiast określić genetyczną skłonność osoby do uprawiania tego sportu.
Można przypuszczać, że nie znają podręcznika anatomii, ale biorąc pod uwagę dobrą znajomość pronatorów (okrągłych i kwadratowych), mięśnia podporowego podbicia, a także przeznaczenia mięśnia ramienno-promieniowego, okazuje się, że ten temat został jednak zbadany. Dziś postaramy się jak najwięcej opowiedzieć o roli więzadeł i ścięgien w siłowaniu się na rękę.
Czym są więzadła?
Więzadła to tkanka łączna o zwiększonej sile. Osiąga się to dzięki ułożeniu ich włókien, a mianowicie ruchowi krzyżowemu i ukośnemu. W normalnych tkankach łącznych włókna biegną równolegle do siebie. W rezultacie niektóre więzadła, powiedzmy, podeszwowe, są w stanie wytrzymać obciążenia rzędu setek funtów.
Ponadto tkanka więzadłowa ma dużą liczbę włókien kolagenowych. Dzięki temu zawierają więcej elastyny i lepiej się rozciągają. Niektóre więzadła mają zdolność wydłużania do 40 procent. Z kolei w przypadku ścięgien liczba ta wynosi maksymalnie pięć procent.
Głównym zadaniem więzadeł jest wzmocnienie stawu. Jednocześnie nie są w żaden sposób połączone z mięśniami iz tego powodu po prostu nie mogą brać udziału w skurczu mięśni. Oczywiste jest, że nie można pompować więzadeł, chociaż niektórzy sportowcy są pewni, że jest inaczej. Ale przy wysokim stężeniu somatotropiny w więzadłach możliwe jest przyspieszenie produkcji związków białkowych. Dzięki temu podczas treningu w trybie statyczno-dynamicznym jesteśmy w stanie przyspieszyć produkcję somatotropiny i w efekcie część cząsteczek hormonu zostanie przyswojona przez tkanki więzadeł.
Na podstawie powyższego możemy powiedzieć, że do utrzymania więzadeł w normalnym stanie wystarczy zwykły trening, a to nie wymaga żadnej specjalizacji. Jeśli siły rozciągające są często przykładane do więzadeł, nie wzmocnią się one, ale nadmiernie się rozciągną. Należy pamiętać, że tego procesu nie da się odwrócić. Po zakończeniu kariery sportowej wiele dyscyplin, w których kluczowa jest elastyczność, często cierpi na skręcenia, które prowadzą do wiotkości stawów, a nawet kręgosłupa.
W takich przypadkach są tylko dwa wyjścia. Pierwsza to operacja usunięcia części więzadła, a druga to ciągłe ćwiczenia. Jeśli przestaniesz ćwiczyć, napięcie mięśni szybko się zmniejszy, a stawy zaczną wylatywać.
Co to jest staw łokciowy?
Staw łokciowy to bardzo mocne połączenie. Wytrzymałość stawu zapewnia specjalny kształt blokowego stawu łokciowo-barkowego, więzadła pierścieniowego, a także dwóch więzadeł (wachakowatego i pobocznego). W każdym razie w siłowaniu na rękę głównym ruchem jest pronacja stawu barkowego, która jest wykonywana statycznie. Tak więc podczas walki na staw łokciowy zawsze przykłada się obciążenie skierowane w stronę supinacji i wykręcania kości ze stawu. W takich warunkach można przypuszczać, że więzadła przyśrodkowe stawu staną się głównym czynnikiem ograniczającym, ale w praktyce tak się nie dzieje.
Przede wszystkim fakt ten wynika z tego, że staw jest wzmacniany przez mięśnie znajdujące się w stanie napiętym. Należy zauważyć, że we wzmacnianiu biorą udział nie tylko główne mięśnie przedramienia, ale także jego zginacze. W rezultacie widzimy, że główny ładunek spada na mięśnie, a nie na ścięgna. Z tego powodu uraz więzadeł jest dość niski.
Czym są ścięgna?
Ścięgna są częścią mięśni, które przyczepiają się do kości. Składają się z włókien kolagenowych i fibrocytów ułożonych rzędami między włóknami. Zadaniem ścięgien jest przenoszenie sił mięśni na dźwignię kostną.
Chociaż ścięgna zaangażowane są w pracę mięśni, pozbawione są one własnych elementów kurczliwych. Można je porównać do potężnych kabli, które łączą mięsień z kością, ale nie są w stanie wpływać na siłę mięśni. Rozmiar ścięgien nie może wpływać na siłę, ponieważ ten parametr jest związany tylko z aparatem miofibrylarnym. Jeśli jednak masz szerokie ścięgno, to fakt ten wskazuje na obecność dużej liczby włókien w tkankach mięśniowych i w rezultacie jest potwierdzeniem genetycznej predyspozycji do uprawiania „żelaznych sportów”.
Jednocześnie należy pamiętać, że na wskaźnik siły wpływa nie liczba oporów mięśni, ale liczba miofibryli. Bardzo ważnym wskaźnikiem jest również odległość od osi obrotu stawu do miejsca przyczepu ścięgna do kości. Im jest większy, tym mniej wysiłku trzeba włożyć, aby osiągnąć określoną siłę.
Mity o wielkim wpływie ścięgien na wskaźnik siły mają długą historię, która zaczyna się od słynnego zapaśnika i cyrkowca Alexandra Zassa i jego słów na ten temat. Ten człowiek stał się ikoną sportów siłowych. Nie miał jednak wystarczającej wiedzy medycznej, a jego program szkoleniowy opierał się na własnym doświadczeniu. Jego trening izometryczny nie jest w stanie wpłynąć na rozwój ścięgien, ale bardzo skutecznie zwiększa wskaźniki siły.
Zauważ, że wzrost ścięgna występuje jednocześnie z hiperplazją, podczas której wzrasta liczba miofibryli. Wzrost miofibryli zajmuje średnio około dwóch tygodni, a ich części, które łączą się ze ścięgnami, rosną od 50 do 90 dni. Jeśli zastosujesz odpowiedni program treningowy, to wraz ze wzrostem miofibryli zwiększy się również rozmiar ścięgien. Konstantin Bublikov opowiada, jak trenować więzadła i ścięgna w tym filmie:
