Dylatacje posadzki, ich potrzeby, rodzaje, technologie cięcia oraz późniejsze ich uszczelnienie. Cięcie szwów to technika technologiczna, która pozwala zapobiegać powstawaniu pęknięć w jastrychu betonowym, które są przyczyną jego stopniowego niszczenia. Ta procedura jest uważana za najważniejszą w konstrukcji powłok na bazie cementu. Okres ich bezpiecznej eksploatacji zależy od jakości cięcia szwów w posadzkach betonowych. Z tego materiału dowiesz się o jego prawidłowej realizacji.
Konieczność wykonania dylatacji w posadzce betonowej
W wyniku skurczu domu, wahań temperatury w powietrzu, niedostatecznej grubości posadzki do przyjęcia obciążeń przemysłowych, w wyschniętym jastrychu betonowym pojawiają się pęknięcia. Trzeba je naprawiać różnymi mastyksami, po czym nowa podłoga wygląda tak, jakby była odnowiona. Ponadto pogarszają się właściwości wytrzymałościowe powłoki.
W celu zmniejszenia pęknięć powierzchnie betonowe podzielono na mapy za pomocą dylatacji. Mapy to kwadraty do 36 m2… Szwy wykonuje się natychmiast po zakończeniu wyrównywania podłogi za pomocą szyny - zasada. Krawędzie kwadratów są przycięte dokładnie na grubość jastrychu, każda sąsiednia sekcja sąsiaduje z poprzednią.
Dzięki temu, że nie ma między nimi wzmocnienia, odseparowane od siebie karty nie pękają podczas wysychania jastrychu. W czasie jej uwodnienia samoistne pękanie posadzki następuje ściśle wzdłuż granicy kwadratów, natomiast spękania nie oddalają się od dylatacji.
Uzyskane w betonie podłużne zagłębienia wypełniane są po ich docięciu masą uszczelniającą z tworzywa sztucznego, która zabezpiecza „korpus” jastrychu i zapewnia mobilność jego kart podczas odkształceń liniowych wynikających ze zmian temperatury medium.
Główne rodzaje dylatacji
Istnieją trzy rodzaje dylatacji w posadzkach betonowych, które ograniczają pojawianie się pęknięć w jastrychu podczas skurczu, zmian temperatury i polimeryzacji jego materiału. Są to szczeliny skurczowe, izolacyjne i konstrukcyjne. Rozważmy je szczegółowo.
Szczeliny izolacyjne w posadzkach betonowych
Służą do zapobiegania przenoszeniu odkształceń na jastrych przez fundament i ściany w miejscach, w których podłoga przylega do kolumn, ścian i innych konstrukcji domu. Połączenia izolacyjne wykonuje się równolegle do ścian, aw obecności kolumn wokół każdej z nich. Jeśli jastrych ma wspólną granicę z fundamentem, są one ułożone wzdłuż niego.
Połączenia izolacyjne mogą być okrągłe lub kwadratowe. Wgłębienia drugiego typu należy obrócić wokół kolumny o 45 stopni, tak aby prosty szew znajdował się naprzeciwko narożnika kolumny. Jeśli tego nie zrobisz, stół może pęknąć.
Niezbędną właściwością spoin izolacyjnych jest nadanie wylewce zdolności do pracy, czyli wykonywania ruchów poziomych i pionowych w stosunku do podłoża i ścian. Z tego powodu izolacja pasująca do wnęki musi być ściśliwa i wytrzymać odkształcenia sprężyste bez pękania. Grubość spoiny izolacyjnej oblicza się na podstawie wartości rozszerzalności liniowej jastrychu cementowego.
Średnia grubość spoiny izolacyjnej wynosi 13 mm. Jako wypełniacz można zastosować włókno syntetyczne lub inny podobny materiał. Podczas układania niemożliwe jest wykonanie występów wypełniacza powyżej poziomu jastrychu. Ponadto nie wolno dopuścić do kontaktu materiału jastrychu z betonem innych konstrukcji budowlanych, ponieważ przy takim kontakcie złącze izolacyjne nie spełni swojej funkcji, co może prowadzić do pęknięć w posadzce. Izolację układa się przed rozpoczęciem prac betonowych.
Osobno należy zwrócić uwagę na technologię urządzenia spoin w betonowych podłogach w pobliżu kolumn. Podczas wylewania jastrychu w tych miejscach szalunek należy montować wzdłuż linii wnęki. Po stwardnieniu betonu jest on usuwany, a zamiast niego w ubytku umieszczana jest izolacja spoin o wymaganej grubości. W takim przypadku pozostałą przestrzeń między kolumną a szwem wypełnia się zaprawą i wyrównuje.
Połączenia izolacyjne są również możliwe na litym betonie. W takim przypadku wnęki przycina się na grubość wylewki, a następnie wypełnia elastyczną izolacją.
Szczeliny skurczowe w posadzce betonowej
Wskaźnik skurczu dla betonu wynosi średnio 0,32 cm na 0,3 m. Ponieważ polimeryzacja jastrychu jest nierównomierna, skurcz jest większy w jego górnej części niż w dolnej. W ten sposób krawędzie krawata unoszą się ponad jego środek i „ma tendencję” do fałdowania. Proces ten powoduje w nim naprężenia wewnętrzne, prowadzące do powstawania pęknięć. Aby wykluczyć niekontrolowane zniszczenie posadzki, projektuje się dylatacje skurczowe. Tworzą płaszczyzny słabości.
W procesie twardnienia betonu puste przestrzenie skurczowe pozwalają na nieznaczne otwarcie pęknięć w ściśle wyznaczonych miejscach. Do produkcji szwów stosuje się specjalne listwy formujące, które wkłada się do jastrychu, aż jego materiał straci plastyczność. W przeciwnym razie są cięte po jego zakończeniu.
Szczeliny skurczowe w posadzkach betonowych są wycinane wzdłuż osi słupów. Pasują do narożników wnęk, które otaczają kolumny na całym obwodzie. Szew biegnący po obwodzie powinien znajdować się od kolumny w odległości 2-3 razy większej niż grubość jastrychu. Podczas cięcia należy dążyć do tego, aby obszary podłogi ograniczone szwami miały kwadratowy kształt. Niedopuszczalne są powierzchnie, które są wydłużone wzdłuż długości kształtu kart. Zaleca się również, aby szew skurczowy nie miał rozgałęzień i znajdował się w linii prostej. Na odcinkach podjazdów i korytarzy należy je rozmieścić na całej szerokości stołu. Jeżeli szerokość toru przekracza 3,6 m, w jego środku należy wykonać szew wzdłużny. Przed budynkami na dziedzińcu wnęki skurczowe powinny znajdować się względem siebie w odległości nie większej niż trzy metry, niezależnie od ich kierunku.
Nie zapomnij o ogólnej zasadzie umieszczania szwów: ryzyko pękania zmniejsza się wraz ze spadkiem mapy podłogi. W celu zapobieżenia pękaniu zaleca się wycięcie wnęk skurczowych w zewnętrznych narożach. Należy unikać ostrych narożników – jeśli są obecne, istnieje duże ryzyko pękania jastrychu. Czasami, aby niezawodnie zamknąć pęknięcia w rogach podłogi, jest ona wzmacniana w tych punktach stalowymi prętami.
Szczeliny konstrukcyjne w podłogach betonowych
Zwykle urządzenie wylewki betonowej wykonuje się z przerwami technologicznymi, które są niezbędne, aby świeżo ułożona zaprawa uzyskała określoną wytrzymałość. W miejscach styku materiału, które różnią się układaniem, zaleca się wykonanie szwów konstrukcyjnych. Wyjątkiem mogą być małe pomieszczenia, w których była ciągła praca, a beton był dostarczany na miejsce układania bez przerwy.
Do budowy wnęk konstrukcyjnych wybiera się sekcje podłogi, na których zakończono montaż jastrychu podczas dziennej zmiany. W takim przypadku należy zachować odległość co najmniej 1,5 m od takich wnęk w stosunku do innych równoległych. Kształt złączy konstrukcyjnych to połączenie pióro-wpust.
Przy występach bocznych wykonanych z drewna stożek 30 stopni wystarcza na jastrych o grubości 12-20 cm Dozwolone jest stosowanie produktów metalowych, które są montowane z uwzględnieniem zaleceń ich producentów. Praca czopków jest zbliżona do procesu zachodzącego w złączach skurczowych. Zapewniają jednak możliwość przesuwania jastrychu nie w pionie, ale w poziomie.
Nie zaleca się stosowania metalowych stożków łączeń konstrukcyjnych do podłóg z obciążeniami w postaci intensywnych ruchów kół. W takich przypadkach bardziej odpowiednie są wnęki „szpilki do włosów”, które zostaną omówione poniżej.
Jeżeli na obszarze posadzki, w którym niepożądane jest wykonanie izolacji lub skurczu znajduje się dylatacja konstrukcyjna, dobrym rozwiązaniem byłoby zastosowanie listew montowanych w poprzek wnęki przy ? głębokość jastrychu.
Połączenie konstrukcyjne z kolcami jest szeroko stosowane zarówno na podłogach obciążonych kołami, jak i na obszarach o ruchu pieszych. Zasada działania kołka jest prosta: utrzymuje krawędzie rowka na tym samym poziomie, gdy koła nad nim przejeżdżają. Aby szew działał w kierunku poziomym, jego kołki muszą być zainstalowane w betonie po obu stronach wnęki lub po obu stronach.
Aby szew działał poprawnie, musisz przestrzegać następujących zasad:
- Szpilki muszą być wyrównane.
- Muszą być względem siebie równoległe.
- Szew powinien przebiegać przez środek ćwieka.
Technologia cięcia szwów w posadzce betonowej
Wymaga od wykonawcy pewnej wiedzy i umiejętności. Przede wszystkim podczas wykonywania tej pracy należy zachować prostość szwów i czystość. Proces powinien rozpocząć się natychmiast po uzyskaniu przez beton niezbędnej wytrzymałości i do momentu, w którym prawdopodobieństwo pojawienia się arbitralnych pęknięć w jastrychu jest wysokie.
Dokładniej mówiąc, frez powinien rozpocząć pracę nie wcześniej niż jeden dzień i nie później niż trzy po zakończeniu wykończenia jastrychu. Przy stosowaniu techniki cięcia na mokro warunki do tego pojawiają się 4-12 godzin po zakończeniu obróbki posadzki. Dopuszczalne jest wycinanie ubytków po jednym dniu, ale jednocześnie trzeba poczekać na moment, w którym wypełniacz nie wypadnie z ułożonego roztworu, a ostrze przecina go razem z betonem.
Przed rozcięciem szwów należy je zaznaczyć na powierzchni podłogi za pomocą naciągniętej nici i kredy. W tym samym celu używana jest linijka o szerokości co najmniej 4 cm.
Szwy są cięte w tej samej kolejności, w jakiej ułożono beton. Głębokość wnęki powinna wynosić jedną trzecią grubości jastrychu. Z tego powodu pojawi się w nim odcinek osłabienia, w którym podczas skurczu betonu mogą pojawić się regulowane pęknięcia.
Chropowatość krawędzi pęknięć zapobiega ich przemieszczaniu się w kierunku pionowym aż do poszerzenia pęknięcia. Aby zachować opisaną technologię wycinania rowków, świeżo ułożoną zaprawę betonową należy przechowywać przez co najmniej 4 godziny.
Nie tak dawno zaczęto stosować metodę lekkiej suchej budowy spoin, w której ich cięcie odbywa się natychmiast po zakończeniu układania wylewki betonowej. Bez chodzenia po świeżo ułożonym betonie stało się możliwe wykonanie wnęk z wysuniętym uchwytem do 10 m. Jeśli wymagany jest dłuższy szew, zaleca się noszenie butów, które umożliwiają ruch wzdłuż krawata i użycie 2m uchwytu przecinaka. Suche szwy mają głębokość 2-3 cm.
Cechy uszczelniania spoin w posadzce betonowej
Aby wzmocnić krawędzie spoin, które podlegają obciążeniom komunikacyjnym i ułatwić czyszczenie posadzki, należy je uszczelnić. Dzięki temu zabiegowi ubytki deformacyjne zostaną zabezpieczone przed zaśmiecaniem, wnikaniem do nich różnych agresywnych cieczy i wody. Wybór materiału do spoinowania posadzek betonowych zależy od obciążeń i warunków pracy.
Na przykład w wielu budynkach podłoga musi wytrzymać obciążenia związane z ruchem ciężkich pojazdów i być łatwa do czyszczenia. W takim przypadku wybrany uszczelniacz musi mieć twardość niezbędną do zapobiegania odpryskiwaniu krawędzi złącza oraz wystarczającą elastyczność, która zabezpieczy ubytek przed zmianami temperatury i skutkami skurczu betonu. Posadzki przemysłowe, które charakteryzują się wysokim stopniem obciążenia ruchem, muszą mieć szczeliny dylatacyjne wypełnione materiałem Emfimastica PU-60, który jest w stanie wzmocnić wnękę tak, aby wytrzymała duży ruch. Ten uszczelniacz należy nakładać nie wcześniej niż 28 dni po ułożeniu jastrychu.
Elastyczną masę uszczelniającą stosuje się do tych podłóg, w których na łączeniach nie występuje obciążenie koła. Taki uszczelniacz nakłada się szybko, będzie wystarczająco odporny na ruchy jastrychu podczas zamykania lub otwierania wnęki.
Przed spoinowaniem posadzek betonowych należy je oczyścić przedmuchując sprężonym powietrzem lub szczotką mechaniczną. Podczas pracy ze sprężarką należy upewnić się, że nie zanieczyszcza ona wnęki filmem olejowym.
Jak wyciąć szwy w betonowej podłodze - obejrzyj wideo:
Dylatacje w podłogach to konieczność podyktowana zasadami SNiP i związana z niewidocznym ruchem powierzchni betonowych. W przypadku braku miejsca na ten proces w postaci wnęk, może dojść do powolnego niszczenia jastrychu.
