Charakterystyczne cechy rośliny luizeania, sposób sadzenia i uprawy migdałów trójlistkowych, możliwe metody rozmnażania, zwalczanie szkodników i chorób, ciekawostki, gatunki i odmiany.
Louiseania (Prunus triloba) występuje również pod nazwami Trójpłatkowy Migdał, Aflatunia Vyazolistny lub Louiseania triloba. Roślina jest dwuliścienna, ponieważ w zarodku znajduje się para przeciwległych liścieni. Naukowcy obejmują określonego przedstawiciela flory z rodzaju Plum (Prunus), który jest przypisywany rodzinie Rosaceae. Wcześniej wyizolowano tytułowy rodzaj Luisania. Terytoria, z których pochodzi, należą do wschodnich regionów Azji, w tym do Chin i Korei Północnej. W tych partiach osobniki wolą osiedlać się w leśnym terenie górzystym, pokonując wysokości od 600 m do 2,5 km nad poziomem morza.
| Nazwisko rodowe | Różowy, rodzaj Śliwka |
| Okres wegetacyjny | Bylina |
| Forma wzrostu | Krzewy lub małe drzewka |
| Metoda hodowlana | Czysto wegetatywny (przez szczepienie, czasem przez sadzonki) |
| Okres lądowania | Kiedy na wiosnę mijają powrotne przymrozki |
| Zasady lądowania | Odległość między sadzonkami wynosi co najmniej 2 m, głębokość dołu około 0,5 m |
| Podkładowy | Gliniasta, żyzna i dobrze zdrenowana |
| Wartości kwasowości gleby, pH | pH 7, 5-7, 7 (lekko zasadowy) |
| Stopień oświetlenia | Otwarta przestrzeń, ale osłonięta od wiatrów |
| Parametry wilgotności | Obfite, ale niezbyt częste, przy normalnych opadach podlewanie nie jest potrzebne |
| Specjalne zasady opieki | Podczas podlewania ważne jest, aby woda nie spadała na koronę. |
| Wartości wysokości | 2-5 m² |
| Kwiatostany lub rodzaj kwiatów | Pojedyncze kwiaty lub w parach |
| Kolor kwiatów | Od jasnoróżowego do głębokiego różu, są różowo-fioletowe lub szkarłatno-czerwone |
| Okres kwitnienia | Początek wiosny |
| Kształt i kolor owoców | Drupki, czerwone, żółte |
| Czas dojrzewania owoców | Lato |
| Czas dekoracyjny | Wiosna jesień |
| Zastosowanie w projektowaniu krajobrazu | Tworzenie żywopłotów, sadzenie grupowe |
| Strefa USDA | 4 i więcej |
Naukowcy od dawna spierają się o nazwę tej rośliny, ponieważ nie dotyczyły jej synonimy - trójpłatkowa śliwka i trójpłatkowy migdał, migdał ogrodowy i frotte, nawet śliwka frotte. Botanicy w różnych okresach przypisywali Luizenię albo rodzajowi Plum, albo uważali ją za Amygdalopsis. Dopiero w 1959 roku, po dodatkowych badaniach roślin migdałowca, zidentyfikowano takie cechy, zgodnie z którymi wyizolowano Prunus triloba do odrębnego rodzaju i nadano oficjalną nazwę - Luiseania trójpłatkowa.
Migdały trójpłatkowe mogą przybrać formę krzewu lub małego drzewa. Pędy wyróżniają się obfitym rozgałęzieniem. Wysokość, na jaką można rozciągnąć roślinę, waha się w granicach 2–5 m, ale te parametry, podobnie jak forma wzrostu, są bezpośrednio zdeterminowane warunkami wzrostu luiseni.
Liście rośliny latają wraz z nadejściem chłodów. Kontury blaszek liściowych mogą być owalne lub podłużno-owalne, zwężające się w kierunku podstawy, a wierzchołek z trzema niewyraźnie określonymi płatami. Ten ostatni aspekt był powodem specyficznej nazwy. Czasami liście zbierane są w okółki. Długość liścia waha się w zakresie 2,5–6,5 cm przy szerokości około 3 cm Krawędź liści jest podwójnie ząbkowana, na odwrocie występuje lekkie pokwitanie. Kolor liści jest jasnozielony.
Podczas kwitnienia otwierają się kwiaty o prostej lub podwójnej strukturze z płatkami, których kolor może wahać się od bladoróżowego (prawie białawego) do jasnego szkarłatu z fioletowym odcieniem. Z tego powodu roślina jest czasami błędnie określana jako „sakura”. W jasnym słońcu kolor kwiatów blednie. Średnica kwiatu przy pełnym otwarciu sięga 2–5,5 cm, pąki znajdują się zarówno pojedynczo, jak i można je zbierać parami. Działki charakteryzują się jajowatym lub lancetowatym kształtem. Płatki mają zaokrąglone kontury lub szeroko jajowate, to znaczy wierzchołek na końcu jest tępy. Liczba płatków w kwiatku zależy bezpośrednio od rodzaju rośliny, ale ten parametr może wahać się w granicach 7-8 jednostek. W kwiatach luiseanii znajduje się od 25 do 30 pręcików, jajnik z owłosioną powierzchnią.
Interesujący
Migdał trójpłatkowy zwykle kwitnie wcześnie, a jego pąki otwierają się, zanim liście rozwiną się na gałęziach.
Ale to zjawisko zależy bezpośrednio od gatunku, kwiaty przyjmowane są od końca kwietnia lub w pierwszym tygodniu maja. Istnieją jednak odmiany, w których pąki na gałęziach rozwiną się po ozdobieniu ich liśćmi. Chociaż to kwitnienie jest mniej wzruszające, trwa do 14 dni. Średnio kwitnienie trwa zwykle 8-16 dni, ale okres ten zależy od temperatury. Im cieplejsze, tym krótszy okres kwitnienia. Zauważono, że w upale płatki latały w ciągu kilku dni. Ale jeśli pokroisz gałązki kwiatami, będą one długo stać w bukiecie, nie odpadając. Ogólny okres, w którym można cieszyć się kwiatami luiseanii, sięga 25 dni.
Po zapyleniu pachnących kwiatów owoce dojrzewają w postaci pestek, charakteryzujących się zaokrąglonym kształtem i pokwitaniem. Średnica owoców wynosi 1, 8 cm, ich kolor jest czerwonawy. W przeciwieństwie do zwykłych migdałów owoce nie nadają się do jedzenia.
Przez długi czas błędnie uważano, że ze względu na swoje południowe pochodzenie luiseania może być uprawiana tylko w pomieszczeniach, a zwłaszcza na południu, można cieszyć się kwitnieniem, sadząc roślinę w ogrodzie. Ale wkrótce stało się jasne, że trójpłatkowy migdał doskonale znosi zimy na średnich szerokościach geograficznych. Dlatego, jeśli nie naruszasz zasad techniki rolniczej, możesz z powodzeniem zdobyć takie drzewo na swojej stronie. Roślina jest bezpretensjonalna i stała się powszechną cechą miejskich ogrodów i parków.
Sadzenie migdałów trójlistkowych, uprawa i pielęgnacja w otwartym terenie
- Miejsce lądowania należy dobierać zgodnie z naturalnymi preferencjami Aflatunia vastifolia. Powinno to być otwarte miejsce o wysokim stopniu oświetlenia, ale ważne jest, aby zapewnić ochronę przed podmuchami wiatru i przeciągami. Nie zachęca się do bliskości wód gruntowych, ponadto niedopuszczalne jest zatrzymywanie wilgoci podczas wiosennych roztopów.
- Gleba dla luiseania może być wszystko, ale zawsze dobrze osuszone i płodne. Preferowane jest podłoże gliniaste. Lepiej, aby odczyn gleby był lekko zasadowy (pH 7, 5-7, 7).
- Lądowanie Luizjania. Aby mieć tak spektakularnie kwitnącą roślinę w ogrodzie, zaleca się sadzenie 3-letnich sadzonek z dobrze rozwiniętym systemem korzeniowym. Podczas sadzenia trójlistkowych sadzonek migdałów w grupie zaleca się pozostawienie między nimi około 2 metrów. Wykop musi mieć głębokość co najmniej 0,5 m, aby można było na jego dnie ułożyć warstwę drenażową (drobna keramzyt, kamyki, tłuczeń kamienny lub tłuczona cegła). Następnie otwór wypełnia się mieszanką gleby złożoną z następujących składników: piasku rzecznego, próchnicy i gleby liściastej w stosunku 1:2:3. Do tej kompozycji dodaj 1-1, 5 łyżek. Limonka. Następnie wszystko jest dokładnie wymieszane i trochę wylane na warstwę drenażową. Powinna być wystarczająca ilość gleby, aby kołnierz korzeniowy sadzonki zainstalowanej w dole znajdował się na tym samym poziomie co gleba na terenie. Następnie, gdy sadzonka jest instalowana, dół jest wypełniany do góry podłożem, które jest dobrze ubite i przeprowadza się obfite podlewanie. Po trzech latach od momentu posadzenia rośliny zaczynają kwitnąć, a uzyskane przez szczepienie zachwycają kwitnieniem w drugim roku.
- Podlewanie. Ten wskaźnik będzie bezpośrednio zależał od warunków pogodowych i rodzaju rośliny luiseania. Należy pamiętać, że nasiąkanie wodą i stojąca wilgoć mają bardzo negatywny wpływ na stan systemu korzeniowego. Podlewanie migdałów trójpłatkowych powinno być obfite, ale rzadko. Jeśli ilość deszczu jest normalna, nie jest konieczne nawilżanie gleby. Gdy sadzi się rośliny szczepione na śliwkach, śliwkach wiśniowych lub cierniach, podłoże w kręgu przyłodygowym jest stale utrzymywane w stanie lekko wilgotnym. Szczególnie tej zasady należy przestrzegać do połowy lata. Zaleganie gleby jest szkodliwe dla luizing. Powinieneś również przestrzegać określonej techniki nawadniania. Woda wlewa się ściśle pod korzeń, aby krople wilgoci nie spadały na koronę rośliny, w przeciwnym razie może to doprowadzić do oparzenia monilialnego. Po 3-4 dniach od nawadniania gleba jest spulchniana w kręgu przy pniu Aflatunia elmaceae i usuwane są wszystkie chwasty. Zanim nadejdzie zimna trzask, krąg pnia jest mulczowany wiórkami torfowymi lub kompostem z liści.
- Nawozy dla Luiseanii po raz pierwszy zastosować po zakończeniu kwitnienia. Ten górny opatrunek może być humusem (kompostem z liści) lub gnijącym obornikiem. Po tygodniu można nawozić migdały roztworem z trzema ostrzami na bazie mocznika. Przygotowuje się go w następujący sposób: 10 g leku dokładnie rozpuszcza się w 10-litrowym wiadrze wody. To wystarczy tylko na jedną roślinę. W miesiącach jesiennych pod każdym drzewem lub krzewem luiseania rozrzuca się 30-50 g podwójnego superfosfatu, po czym glebę wykopuje się na głębokość 10-15 cm.
- Przycinanie takie rośliny są niezbędne nie tylko do formowania krzewów, ale także do celów sanitarnych. Przeprowadza się go corocznie, przy czym konieczne jest usunięcie wszystkich starych pędów, które rosną w koronie lub ich wiek przekracza 3-5 lat. Jeśli uprawiane jest standardowe drzewo, to z kolei zewnętrzna część korony musi zostać przycięta tak, aby uzyskała zaokrąglone kontury. Zajmują się takim formowaniem, gdy wiek luizeanie osiąga dwa lata. W takim przypadku rozmiar korony osiągnie średnicę 1 m. Takie formowanie odbywa się regularnie, aby nie zakłócić kształtu pnia. Po kwitnieniu końce gałązek, które nie dojrzały, są przycinane, aby zimą nie zamarzały.
- Wykorzystanie migdałów o trzech ostrzach w projektowaniu krajobrazu. Ponieważ kwitnienie jest główną zaletą Aflatunia elmata, roślina będzie świetnie wyglądać zarówno samodzielnie, jak i w nasadzeniach grupowych 3-5 krzewów (drzew). Takimi nasadzeniami o niskim wzroście, stosowanymi do sadzenia przy uprawach iglastych, można ozdobić ścieżki ogrodowe i ogrody. Idealny do krojenia, ponieważ bukiet pozostaje świeży w wazonie z wodą nawet do półtora tygodnia.
Przeczytaj więcej o uprawie filcowanych wiśni.
Możliwe metody hodowli luiseania
Przy uprawie migdałów trójpłatkowych możliwe jest uzyskanie rozsady poprzez wysiew materiału siewnego lub wegetatywnie, ukorzenienie sadzonek lub odkładanie warstw, sadzenie pędów korzeniowych lub szczepienie sadzonek na inne rośliny.
Reprodukcja luizeanii przez sadzonki
Proces ten wymaga przestrzegania pewnych zasad, które są problematyczne dla ogrodników-amatorów. Wynika to z faktu, że zielone sadzonki zwykle słabo się ukorzeniają i znikają już podczas pierwszego zimowania. Ale jeśli nie jesteś zaznajomiony z procesem szczepienia, możesz być cierpliwy i ukorzenić do kilkunastu pustych miejsc, przynajmniej coś, ale należy je wziąć.
Reprodukcja luizeanii przez szczepienie
Wywar może być śliwkowy, wiśniowo-śliwkowy lub cierniowy. Należy pamiętać, że lepiej dla zapasu wybrać śliwki z żółtymi owocami, na przykład „Eureka” i VVA-1, VSV-1 i „Kuban-86”, a także SVG 11-19. Zdarza się, że aflatunia jest szczepiona na drzewach czeremchy lub migdałowca pospolitego.
Do szczepienia wybiera się okres wczesnej wiosny, kiedy pąki na podkładce jeszcze nie zaczęły kwitnąć. Zaleca się, aby średnica cięcia (zrazu) była dokładnie taka sama jak podkładki. Drzewa standardowe będą wyglądać bardziej dekoracyjnie, jeśli miejsce szczepienia zostanie wykonane na wysokości 7-11 cm, łodyga powinna mieć 2-3 pąki. Górny koniec jest prosty. Na magazynie i przedmiocie obrabianym nacięcia powinny być wykonane pod tym samym kątem, ich długość będzie wynosić 2–4 cm, a kontury nacięć powinny najlepiej pokrywać się całkowicie.
Cięcie sadzonek luiseania nakłada się na cięcie podkładki i mocuje taśmą z polietylenu przeznaczoną do szczepienia. Szerokość takiej taśmy powinna mieścić się w zakresie 1–1,5 cm, jeśli nie jest dostępna, możesz użyć dowolnych dostępnych środków, na przykład folii spożywczej, wycinając z rolki pierścień o tej samej grubości. Aby naprawić połączenie zrazu z kolbą, musisz mocno pociągnąć taśmę. Cięcie uzwojenia odbywa się od dołu, kończąc na górze. Zaleca się stopienie końcówki paska ogniem, aby można było go naprawić. Wierzch sadzonki pokryty jest smołą ogrodową.
Czasami połączenie zrazu i podkładki wykonuje się bardziej niezawodną metodą - ulepszoną kopulacją. Na zrazie i podkładce w miejscach cięcia należy cofnąć się o 1/3 od dolnej krawędzi i wykonać wzdłużne nacięcie. Okażą się tak zwane „języki”, które należy zgiąć na rączce i podkładce, aby włożyć części w siebie. Następnie owijanie taśmą odbywa się w taki sam sposób, jak opisano powyżej.
Jeśli szczepienie zostanie przeprowadzone pomyślnie, po pewnym czasie będzie można zauważyć, że pąki na przeszczepie aflatunii zaczęły rosnąć. Po miesiącu szelki można ostrożnie zdjąć, jeśli do szczepienia nie użyto specjalnej taśmy. W miarę rozwoju zaszczepionej łodygi konieczne jest usunięcie na podkładce poniżej miejsca szczepienia wszystkich gałęzi i wynikającego z tego wzrostu korzeni. Dopiero po roku drzewo przesadza się na stałe miejsce w przygotowanym do tego ogrodzie. Nieco wcześniej należy usunąć pędy podstawne, które powstały w tym okresie, umieszczając między nimi grudkę glinianą a dużą roślinę.
Reprodukcja luizeanii przez nakładanie warstw
Aby to zrobić, wiosną zdrowy pęd jest izolowany w dolnej części buszu i składany z powrotem do gleby. W miejscu, w którym gałąź zetknie się z ziemią, wykop rowek w miejscu ułożenia gałęzi. Następnie posyp pęd ziemią, ale w taki sposób, aby jego górna część wyglądała z ziemi. Pielęgnacja trójlistnej warstwy migdałów będzie taka sama jak w przypadku dorosłej rośliny. A w następnym roku, kiedy na sadzonkach uformują się korzenie, można oddzielić sadzonkę od systemu korzeniowego osobnika rodzicielskiego i posadzić ją w nadzorowanym i przygotowanym miejscu.
Zwalczanie szkodników i chorób w uprawie luiseania
Największym problemem przy uprawie migdałów trójpłatkowych jest ich niestabilność w stosunku do moniliozy, którą wywołuje grzyb pasożytujący na uprawach owoców pestkowych. Zwykle wnikanie zarodników grzyba do struktury tkankowej aflatunii elmata przez otwarte pąki, w wyniku czego wpływa na drewno. Kiedy wilgotne i chłodne warunki klimatyczne utrzymują się przez długi czas, ryzyko zarażenia moniliozą gwałtownie wzrasta. Średnio po miesiącu od rozpoczęcia kwitnienia można zaobserwować objawy choroby - całkowicie wysychające pędy ze zmianami przypominającymi oparzenie, które nazywa się monilialnymi.
W celu walki z tą chorobą zaleca się:
- Gdy tylko zacznie się kwitnienie, posyp migdały z trzema płatkami (całkowicie) podkładem co najmniej 1-2 razy (rozcieńcz 10-20 g w 10-litrowym wiadrze wody). Pierwszy oprysk jest pożądany, gdy kwitnienie jest w fazie środkowej i połowa wszystkich pąków jest już otwarta. Drugie opryskiwanie przeprowadza się po pełnym ujawnieniu wszystkich dostępnych kwiatów na pędach.
- Jako środek zapobiegawczy, wraz z nadejściem wiosny, zaleca się traktowanie wszystkich krzewów i drzew luiseanii środkiem grzybobójczym DNOC, w stężeniu 1%, a przed kwitnieniem płyn Bordeaux stosuje się w stężeniu 1%.
- Inną metodą radzenia sobie z monoliozą, którą można zastosować w przypadku ziela wierzby aflatunii, jest przycinanie. Jak tylko zauważy się, że kwitnienie się skończyło, zaleca się odcięcie wszystkich pędów do 2-3 pąka. Wszystkie lamówki należy natychmiast spalić. Przed nadejściem jesieni na roślinach wykształci się młody wzrost, w którym uformują się pąki kwiatowe.
- Vesnyanka została uznana za najlepszą odmianę odporną na moniliozę.
Przy uprawie luizeanii pojawia się również problem związany z: zamrożenie nerek w miesiącach zimowych po długich okresach odwilży. Takie ciepło może sprzyjać przebudzeniu trójlistkowych migdałów do wzrostu, a gdy uderzy mróz, pomimo właściwości mrozoodporności, pąki obumierają. Przegrzanie kory na pniu w okolicy szyjki korzeniowej również przyczynia się do zamrożenia pędów po rozmrożeniu. Dlatego przy uprawie aflatunii vastifolia w regionach północnych pod koniec lata lub na początku września konieczne jest uszczypnięcie gałązek, aby zdążyły dojrzeć na początku chłodów, a ich wierzchołki nie uległy odmrożeniu.
Następujące problemy są możliwe, gdy roślina jest dotknięta szarą pleśnią. Przy takiej chorobie na pędach i liściach pojawia się szary kwiat. W celach profilaktycznych zaleca się regularne odcinanie od razu tych części luizeanii, które zostały dotknięte, pokryj je lakierem ogrodniczym. Pomaga leczenie ogólnoustrojowymi fungicydami, na przykład Fundazolem.
Można zauważyć, że szkodliwe owady praktycznie nie boją się migdałów o trzech ostrzach. Istnieje jednak atak mszyc, wałeczków liściowych, które można zwalczać za pomocą insektycydów - Fitoverma, Aktara lub Aktellik. A na starych okazach kornik pasożytuje, co nie powoduje większych szkód, ale uszkadza powierzchnię kory, gdzie mogą następnie przenikać zarodniki grzyba. Po wykryciu tego szkodnika pień rośliny pokryty jest kompozycją gliny i wapna.
Przeczytaj także o chorobach i szkodnikach spirei
Interesujące fakty o Luizjani
Jak każda roślina migdałowa, Aflatunia wazolistna również ma owoce - pestki, ale nie są jadalne i brakuje im całej ilości tych dobroczynnych właściwości, które są nieodłączne od zwykłych migdałów.
Pomimo tego, że w Europie trójpłatkowy migdał zniknął ponad półtora wieku temu, ale w ogrodach nadal jest uważany za egzotyczny, chociaż roślina może wytrzymać mrozy 15-25 stopni i łatwo się rozmnaża.
Rodzaje i odmiany luiseania
Luizjania ulmifolia
Uważa się, że ta odmiana jest pierwotna w tym rodzaju. Naturalny obszar dystrybucji obejmuje terytoria zachodnich regionów Chin, można je znaleźć w Tien Shan i Palmyrze. Gatunek ten praktycznie nie przeszedł żadnych zmian, jeśli były, są uważane za bardzo nieistotne. Roślina charakteryzuje się kombinacją cech charakterystycznych zarówno dla migdałów, jak i śliwek, ale istnieje szereg unikalnych różnic. Jej drugie imię - wiąz Aflatunia - przypisano roślinie ze względu na miejsca, w których występuje licznie - góry Aflatun, położone na Palmyrze.
Gatunek ten charakteryzuje się niskimi parametrami wysokości (tylko 2–4 m), bardzo wczesnym kwitnieniem, a także spektakularnie rozłożystą i mocno ozdobną koroną. Liście o odwrotnie jajowatych konturach i postrzępionych krawędziach. Liście są nieco podobne do liści wiązu. Kolor jest jasnozielony, występuje również pokwitanie.
Podczas kwitnienia pąki otwierają się do średnicy 4 cm, płatki mają kolor od białawego do bogatego różowo-czerwonego lub szkarłatno-czerwonego. Owoce mogą przybrać jasnożółty, czerwony lub fioletowy kolor.
Różni się w tworzeniu dużej liczby odrostów korzeniowych. Odporność na zimno na średnich szerokościach geograficznych jest niewystarczająca, a zamarzanie jest możliwe w szczególnie mroźne zimy. Rozmnażanie można prowadzić tylko z nasionami lub przez szczepienie.
Luiseania szypułkowata (Prunus pedunculata)
lub Luizjania szypułkowata. W Chinach roślina nazywana jest „migdałowcem o długiej łodydze” lub Migdały szypułkowe. Pochodzi z obszaru Chin, w szczególności z Autonomicznego Regionu Mongolii Wewnętrznej, Mongolii i okolicznych regionów Syberii. Jest reprezentowany przez mały krzew, który osiąga 1–2 m wysokości. Przy późnym kwitnieniu ujawniają się różowawe kwiaty, które zdobią liściaste gałęzie krzewu. Olej pozyskiwany z owoców uznawany jest za cenny. Roślina ma zdolność przystosowania się do zimnych, suchych warunków. Gatunek uzyskano dzięki naturalnemu krzyżowaniu, w którym brały udział luizeania wazolistna i czereśnia pospolita (jej gatunek tetraploidalny).
Luizjania triloba
może występować pod nazwą Luiseania trzylistna … Ta odmiana jest najczęściej wykorzystywana w pracach hodowlanych. Istnieją dowody na to, że pochodzi ona ze skrzyżowania czereśni żelazistej z luiseania elmata, ale była również wykorzystywana w hodowli śliwki chińskiej. Korona powstałego krzewu ma mniej gęste i rozłożyste kontury. Chociaż parametry wysokości pozostają znaczne - około 3 m. Cienkie gałęzie pokryte są ciemnoszarą korą.
Blaszki liściowe, w przeciwieństwie do liści luizeanii, są bardziej zwężone, pomimo trójklapowego kształtu. Powierzchnia listowia jest skórzasta, kolor jej bogaty szmaragdowy kolor, na krawędzi blaszki liściowej znajduje się ząbkowanie. Pąki zaczynają się otwierać, zanim rozwiną się liście. Kwitnienie trwa 2-3 tygodnie. Struktura kwiatów jest prosta, ich kolor jest zróżnicowany, występują rośliny o bogatym różowawym, jasnoróżowym lub szkarłatnym odcieniu płatków.
Odmiana charakteryzuje się większą zimotrwałością i dlatego jest bardziej doceniana przez ogrodników na średnich szerokościach geograficznych.
Ponieważ wszystkie rodzaje luiseania pochodzą z terytorium Korei i Chin, od dawna zajmują się tam opracowywaniem nowych odmian. Nie wypada jednak podawać poszczególnych odmian odmianowych nazwy, a każdej z nich przypisuje się jedną z form frotte luiseania lub jak to się nazywa chińska śliwka frotte:
- Niewola (Plena) charakteryzuje się późnym kwitnieniem. Przedstawiony jest w postaci niewielkiego krzewu, którego gałęzie pokryte są kwiatami o gęsto podwójnej strukturze, pomalowanymi na różowo. Forma jest uważana za najskuteczniejszą ze wszystkich.
- Atropurpurea (Atropurpurea). Odmiany tej formy mogą mieć dużą lub małą wysokość. Wielkość kwiatów i ich puszystość są gorsze od poprzedniej formy. Kolor płatków w nich jest różowo-fioletowy. Na terenie Chin można go znaleźć pod nazwą „Luangzhi”.
- Petzoldii ma również krzewiastą formę wzrostu, gałęzie pokryte są listowiem o owalnych konturach, które czasami nie mają konturu trójpłatkowego. Kwitnie różowymi kwiatami o półpełnej strukturze. W Chinach nazywa się Lanzhi.
- Obcinanie charakteryzuje się blaszkami liściowymi ze ścięciem u góry. W Chinach jest określany jako „Dine”.
Obecnie istnieje wiele odmian i form mieszańcowych hodowanych na otwartych przestrzeniach domowych, które różnią się zarówno wielkością, jak i czasem kwitnienia, korzystną różnicą jest kolorystyka płatków otwartych pąków. Wśród nich są:
- Wieśnianka, reprezentowane przez drzewo o średniej wysokości, coś w rodzaju domowej śliwki. Struktura korony jest frotte, ich kolor jest jasnoróżowy, stopniowo staje się białawy wraz ze zmianą koloru. Przejawia się odporność na oparzenia monilialne. Owoce w niewielkiej ilości dojrzewających pestkowców.
- Karmazynowy - odmiana uprawiana na Terytorium Nadmorskim. Kwiaty są bardzo dekoracyjne, ponieważ wyróżniają się grubym podwójnym kształtem i bogatym malinowym odcieniem. Wysokość krzewu jest niska, pędy wyprostowane, owoce nigdy nie dojrzewają.
- Tanyusza reprezentowane przez krzewy o niewielkich parametrach wysokościowych i opadających gałęziach. Brak owocowania. Podczas kwitnienia otwierają się podwójne kwiaty o malinowym odcieniu płatków.
- Radość - odmiana wcześnie kwitnąca. Jest reprezentowany przez krzew lub średniej wielkości drzewo. Korona jest zaokrąglona, średnio gęsta. Powierzchnia liści jest pomarszczona, owalna. Okres, w którym pąki zaczynają się otwierać, zaczyna się od ostatniego tygodnia kwietnia do początku maja. Liście nie rozwinęły się jeszcze wcześniej na pędach. Kwiaty są duże, ich średnica może sięgać 4 cm, struktura kwiatu jest bardzo bujna, kolor ciemnoróżowy.
Można również wyróżnić następujące odmiany: Chinka i Snezhnaya, Assol i Ocharovanie, Pink ball i Kievskaya.
Powiązany artykuł: Jak sadzić i uprawiać migdały na zewnątrz
Film o uprawie luiseania w ogrodzie:
