Ogólny opis psa, miejsce i okres rozrodu, przodkowie, wykorzystanie psa, jego rozmieszczenie, rozpoznawalność, pojawienie się w literaturze i kinie, wpływ na inne psowate, pochodzenie nazwy. Bloodhound, znany również jako Hubert Hound i Sheuth Hound, jest jedną z najstarszych rozpoznawalnych ras na świecie. Wielu z nich na przestrzeni wieków rozwinęło swoje unikalne zdolności śledzenia, eksperci uważają, że przedstawiciele gatunku mają najsilniejszy węch w psim świecie.
Wyhodowane pierwotnie do polowania na jelenie i dziki, współczesne psy gończe stały się bardziej znane ze swojego wirtuozowskiego talentu w znajdowaniu ludzi. Jest to duża i potężna rasa. Nosy tych zwierząt można znaleźć dosłownie wszystko, od lisów i wilków, po dzieci i ukochane zwierzaki, które zniknęły bez śladu.
W rzeczywistości ich system węchowy jest tak ostry, że osoby używane przez policję do operacji poszukiwawczo-ratowniczych z powodzeniem śledzą zapachy, które mają ponad tydzień. W 1995 roku zwierzak z hrabstwa Santa Clara o imieniu „Włóczęga” z powodzeniem wytropił mężczyznę, który zaginął przez osiem dni.
Bloodhound to jedna z najbardziej charakterystycznych i znanych ras psów na całym świecie. Są to duże i ciężkie psy, których waga powinna być zawsze proporcjonalna do ich wzrostu. Gatunek ma tradycyjną pomarszczoną twarz, ślinienie się, opadające uszy i smutne oczy. Hobbyści twierdzą, że ich długie uszy zbierają cząsteczki zapachu, a także trącają je w nos, chociaż wielu uważa, że jest to mało prawdopodobne. Oczy są głęboko osadzone, co nadaje psu poważny, słynny wygląd ogara.
Te kły występują w kilku różnych, ale podobnych kolorach. Najpopularniejszy jest czarny, ale są też brązowe i wątrobiane, a także czerwone. Wiele kasztanowych, żółtych i żółtawo-białych kolorów ma na grzbiecie charakterystyczne oznaczenia w kształcie siodła, które są ciemniejsze.
Miejsce i okres pochodzenia Bloodhound
Rasa była jednym z pierwszych psów, które zostały starannie wyhodowane do standardu. Gatunek jest prawdopodobnie bardzo starym psem z korzeniami na terenie Europy. Początki ogara sięgają co najmniej VII wieku p.n.e. To właśnie w tym czasie św. Hubert, słynny łowca zwierząt, znany z wysoko wykwalifikowanych psów polujących na jelenie, nawrócił się na chrześcijaństwo, porzucając swoją ziemską okupację w zamian za duchowe praktyki kościelne. Następnie został kanonizowany i został patronem psów gończych i polowań. Nie jest jasne, czy prawdziwe psy św. Huberta są bezpośrednimi przodkami Ogara, ale wiadomo, że psy wyhodowane przez mnichów w klasztorze zostały nazwane jego imieniem.
Opactwo św. Huberta znajduje się w Mouzon w regionie Ardeny we Francji i zasłynęło z hodowli psów w średniowieczu i renesansie. Mnisi z tego klasztoru zwracali baczną uwagę na rozwój kiszonych psów, co w XIX wieku było bardzo rzadkie. Wyhodowane przez nich osobniki uważano za „krwawe” lub „z czystej krwi”. Te psy myśliwskie w końcu stały się znane jako pies hubert. Nie jest jasne, kiedy dokładnie się pojawiły, ale najprawdopodobniej ich pochodzenie sięga około 750-900 lat, ponad tysiąc lat temu.
Możliwi przodkowie Bloodhound
Nie jest jasne, jakie dokładnie psy były używane przez mnichów z opactwa św. Huberta do stworzenia nowej rasy. Niektóre legendy mówią, że gatunek jest bezpośrednimi potomkami psów gończych św. Huberta, choć jest to niemożliwe do zweryfikowania, a na pewno mało prawdopodobne. Być może najczęstszą wersją ich pochodzenia jest to, że krzyżowcy powracający z Ziemi Świętej przywieźli ze sobą psy arabskie i tureckie. Jest to jednak mało prawdopodobne, ponieważ wydaje się, że nie ma żadnego historycznego zapisu tej praktyki.
Ponadto na Bliskim Wschodzie nie ma współczesnych ani historycznych ras psów, które przypominałyby wizerunki psów huberta. Teoria ta jest jeszcze mniej prawdopodobna, ponieważ opactwo św. Huberta zaczęło hodować swoje psy między 750 a 900 rokiem, a pierwsza krucjata rozpoczęła się dopiero w 1096 roku. Bardziej spekulacyjnie, Bloodhoundy były hodowane przez staranną hodowlę rodzimych francuskich psów gończych, z okazjonalnymi zagranicznymi „braciami” dodanymi do rodowodów o pożądanych cechach.
Zastosowanie rasy Bloodhound
Starannie wyselekcjonowane psy myśliwskie, przodkowie Bloodhounds, były bardzo pożądane wśród szlachty, której główną rozrywką było polowanie. Byli powszechnie znani ze swojego wyostrzonego węchu. Powszechną praktyką w klasztorze stało się wysyłanie co roku sześciu młodych psów do króla Francji i trwało to przez wieki. Popularność tych psów na dworze królewskim była zróżnicowana. Niektórzy monarchowie szeroko z nich korzystali, inni unikali ich pełnego wykorzystania. Jednak takie zwierzęta były stale cenione jako dary szlachty. Łaski królewskie doprowadziły do szybkiego rozprzestrzenienia się ogarów we francuskich i angielskich domenach.
Pies świętego Huberta i inne psy myśliwskie odgrywały ważną rolę w społeczeństwie średniowiecznym i renesansowym. Łapanie zwierząt było jedną z najbardziej cenionych gier szlachty. Członkowie szlachty królewskiej z całej Europy polowali, a ich niemal powszechna popularność sprawiła, że takie psy stały się ich podstawowym narzędziem. Na takich "zjazdach" prowadzono wielką dyplomację, zarówno międzynarodową, jak i krajową. Ogary prawdopodobnie były świadkami najważniejszych traktatów w historii Europy. Wyprawy myśliwskie sprzyjały także koleżeństwach między rodzinami i szlachtą, a także szlachtą i ich rycerzami. Te podróże budowały lojalność osobistą i zawodową w czasie powstania i wojny. Dar ogarów był często czymś więcej niż osobistym prezentem dla przyjaciela lub krewnego, a nawet oznaką wielkiej łaski. Takie tradycje stanowiły część złożonego feudalnego systemu rywalizujących lojalności i odpowiedzialności. Takie dary wzmacniały więzi między często wojującymi panami, które później dotknęły tysiące obywateli wielu narodów.
Historia dystrybucji i unikalne zdolności Bloodhound
Chociaż we Francji psy te były sławne, nazywano je psami św. Huberta, jeszcze bardziej popularne stały się w Anglii, gdzie przypisano im lokalne nazwy zwyczajowe „blooded hound” i „bloodhound”. Do tej pory Bloodhound znany jest jako hubert hound, chociaż jest to nieco archaiczne. W Wielkiej Brytanii zaczęto hodować je razem z końmi. To właśnie w tym obszarze zaczęto ich używać do śledzenia ludzi i zwierząt.
Być może z powodu tego zastosowania Bloodhound został powiązany ze starożytnymi mitami angielskimi i celtyckimi. Na Wyspach Brytyjskich istnieje wiele tradycyjnych opowieści o „czarnych psach” i „piekielnych psach”. Wizja jednej z tych istot nieuchronnie prowadzi do śmierci obserwatora i często sprowadza go wprost do piekła. Chociaż te mity zapowiadały powstanie ogara, na przestrzeni wieków ta odmiana zastąpiła rasy psów, których krew pierwotnie w nich była zawarta.
Bloodhound był tak wysoko cenioną i szanowaną rasą w Anglii, że był jednym z pierwszych rasowych psów importowanych do amerykańskich kolonii. Najwcześniejsze zapisy tego gatunku w Ameryce można znaleźć na Uniwersytecie Williama i Mary. W 1607 r. do Stanów Zjednoczonych przywieziono ogara, który miał pomóc w obronie przed plemionami indiańskimi. Gdyby XVII-wieczne gatunki były czymś w rodzaju współczesnej rasy, która jest tak przyjazna, że nie nadaje się do pracy wartowniczej, jest mało prawdopodobne, że będą szczególnie przydatne w tym względzie.
Jednak w Stanach Zjednoczonych zawsze szanowano żywe wyczucie Bloodhounda, zwłaszcza na Południu Ameryki. Przez większość amerykańskiej historii ogar był jedynym zwierzęciem dozwolonym w sprawach karnych. Uważano, że nos psa był wystarczająco wiarygodny, aby zidentyfikować podejrzanego, a według zeznań zwierzęcia więzień mógł zostać wysłany do więzienia na resztę życia, a w niektórych przypadkach do egzekucji.
W przeciwieństwie do Europy, gdzie ogar był często używany jako pies myśliwski, aw Ameryce był tradycyjnie używany do znajdowania ludzi. Niestety, jedną z najwcześniejszych praktyk w Stanach Zjednoczonych było prześladowanie przez te psy uciekających niewolników. W końcu szukali i łapali przestępców lub skazańców, którzy zbiegli, w czym gatunek ten do dziś przewyższa innych. Ostatnio, z wielkim sukcesem, ogary zostały wynajęte jako psy poszukiwawcze i ratownicze oraz do znajdowania narkotyków. Teraz te psy tropią i odzyskują zagubione lub uciekłe zwierzęta.
Rozpoznawanie i cechy ogara
Jako jeden z najstarszych psów rasowych, nie dziwi fakt, że rasa od dawna występuje na wystawach pokrojowych i jest odnotowywana w rejestrach kynologicznych. Bloodhound został po raz pierwszy zarejestrowany w American Kennel Club w 1885 roku, rok po założeniu AKC. Amerykański klub ogarów, czyli ABC, został założony w 1952 roku. Ze względu na częstotliwość i znaczenie pracy przedstawicieli rasy w organach ścigania, istnieją dodatkowe związki ras dedykowane organom ścigania tych psów. W 1966 r. założono Narodowe Stowarzyszenie Ogarów Policyjnych, a w 1988 r. Stowarzyszenie ogarów ścigania.
Bardzo możliwe, że temperament Bloodhounda zmienił się znacząco w ciągu istnienia rasy. Kilka wczesnych zapisów historycznych, podobnych do zachowanych notatek z Uniwersytetu Williama i Mary, sugeruje, że gatunek ten mógł być używany w wojnach lub bitwach. Istnieją również liczne skojarzenia ogarów wraz z potężnymi i demonicznymi psami Wysp Brytyjskich. Możliwe, że średniowieczne i renesansowe ogary były znacznie bardziej agresywne niż dzisiejsze miłe i czułe psy. Ma to sens pod wieloma względami. Zwierzę używane do śledzenia i polowania na duże, potencjalnie niebezpieczne gatunki łowne, takie jak jelenie, wymaga wytrwałości i brutalności. Ponadto w średniowieczu psy miały znacznie bardziej ogólny cel niż później.
Od psów często oczekiwano nie tylko cech łowieckich, ale także osobistą ochronę swoich właścicieli i posiadłości, na których mieszkali. Wymaga również od psów pewnej agresji i instynktów ochronnych. Ponieważ jednak Bloodhoundy były używane wyłącznie do polowań, premię przyznawano ze względu na brak agresji i reakcji na ich właścicieli. Proces ten prawdopodobnie nasilił się, gdy gatunek został wykorzystany do śledzenia ludzi, a nie zwierząt. Z reguły niepożądane jest, aby wyszukiwarka psów atakowała swoją „ofiarę” po jej odkryciu.
W przeciwieństwie do wielu innych ras, które są obecnie w większości trzymane jako towarzysze, duża liczba Bloodhoundów spełnia swoje pierwotne przeznaczenie. Tysiące przedstawicieli gatunku są wykorzystywane przez agencje wojskowe, poszukiwawczo-ratownicze oraz organy ścigania w całych Stanach Zjednoczonych i na całym świecie. Szukają wszystkiego, czego potrzebują, od materiałów wybuchowych domowej roboty po zagubione kocięta. Jednak życzliwa i delikatna natura w połączeniu z wyjątkowym i uroczym wyglądem sprawia, że coraz więcej rodzin decyduje się na trzymanie ogara w żadnym innym celu niż towarzystwo.
Pojawienie się ogara w literaturze i kinie
Spiczasty nos psa wraz z jego wielką sławą w walce z przestępczością i charakterystycznym poważnym wyglądem sprawiły, że takie osoby zaczęły być szeroko reprezentowane w popularnych mediach. Chociaż zwykle przedstawiany jako dog lub mastif, Baskerville Hound z dzieła napisanego przez pisarza Sir Arthura Conanana Doyle'a był prawdopodobnie oparty na Bloodhound. Popularne bajki „Hanna Barbera Huckleberry Hound”, a także „Trusty from Lady and the Tramp”, nie obyły się bez udziału tych psów. Być może najwłaściwsze jest to, że postać McGruffa, pies sądowy, również reprezentuje rasę. Ciągłą popularność gatunku można przypisać jego pojawieniu się w późniejszych filmach, takich jak Sweet home alabama.
Wpływ ogara na inne psy
Ze względu na ich starożytność i reputację psów gończych, niesamowicie wpłynęli na tworzenie i ulepszanie wielu innych ras. Przez wieki, jeśli hodowcy chcieli poprawić węch swoich psów, wprowadzenie krwi ogara do puli genów było jednym z głównych sposobów na to. Gatunek stał się bardzo ważny w rozwoju wielu psów gończych francuskich i brytyjskich. Uważa się, że hubert ogar był ważnym elementem rodowodu wielu szwajcarskich psów gończych, zwłaszcza świętego huberta jura laufhunda i prawdopodobnie kilku ras coonhoundów amerykańskich; jak wierzył zwłaszcza czarny podpalany coonhound.
Pochodzenie nazwy Bloodhound
Obecnie istnieje wiele kontrowersji co do pierwotnej nazwy rasy. Wielu współczesnych historyków jest skłonnych twierdzić, że nazwa ta została nabyta nie ze względu na zdolność wąchania krwi, ale raczej dlatego, że są czystorasowe (bez domieszek innych gatunków). Teoria ta prawdopodobnie wyrosła z kronik Le Contule de Cantelyu (XIX w.) i jest entuzjastycznie powtarzana przez późniejszych autorów. Uważają, że nazwy tej niewątpliwie dobrodusznej odmiany z oznakami namiętnego, krwawego temperamentu nie można zmienić ze względu na jej pochodzenie.
Niestety, ani Kantelyu, ani późniejsi kronikarze nie przedstawili historycznych dowodów na poparcie tego punktu widzenia. Jan Kajusz, najważniejsza postać w kronice wczesnego rozwoju ogara, w swoich dziełach (XVI w.) podaje liczne opisy tych psów i ich szczegółowe zastosowanie. Opisuje ich zdolność do polowania na krwawym szlaku, śledzenia złodziei i kłusowników z ich nocnymi instynktami, jak psy będą cierpieć, jeśli stracą zapach, gdy intruzi przekroczą wodę. Autor szczegółowo opisuje również ich zastosowanie w obrębie granic Szkocji (obszar przygraniczny). Kajusz umieścił również następujące dodatkowe określenia dotyczące ogarów: ścigają bez zmęczenia, odróżniają złodziei od prawdziwych ludzi, polują na wodzie i na lądzie, są czołowymi mistrzami swojego rzemiosła.
John wierzy, że ogary wzięły swoją nazwę od zdolności podążania śladem krwi. Nie ma wcześniejszej dyskusji ani dowodów przeciwnych i nie ma powodu, aby wątpić w jego teorię. Ponadto użycie słowa „krew” w odniesieniu do pochodzenia, takiego jak „koń z krwi” lub „dopływ krwi”, miało miejsce setki lat po obserwacjach Kajusza. Dlatego nie ma wystarczających dowodów historycznych na poparcie nowoczesnego wyjaśnienia nazwy rasy, a wcześniejsze stwierdzenie należy uznać za prawidłowe.
