Lawenda: zalecenia dotyczące pielęgnacji i sadzenia w ogrodzie, wskazówki dotyczące użytkowania

2024 Autor: Arianna Cook | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-12 18:28

Ogólny opis rośliny lawendy, tajniki pielęgnacji i sadzenia w otwartym polu, jak prawidłowo rozmnażać się, chronić przed szkodnikami i chorobami, ciekawe notatki, gatunki i odmiany.

Lawenda (Lavandula) jest określana przez botaników do rodziny Lamiaceae, która ma dwie synonimy w języku łacińskim - Lamiaceae lub Labiatae. Według różnych źródeł rodzaj obejmuje około 25 do 50 różnych gatunków, które naturalnie rosną w południowych regionach Europy, Indii i Arabii. Takie rośliny nie są rzadkością w północnych i wschodnich regionach kontynentu afrykańskiego oraz w Australii. Jeśli mówimy o kulturowych formach lawendy, to ogrodnicy zajmują się ich uprawą prawie na całym świecie, głównie używając tylko dwóch ich rodzajów - lawendy szerokolistnej (francuski - Lavanluda latifolia) i lawendy wąskolistnej (angielski - Lavandula angustifolia), o czym porozmawiamy w kolejnych częściach artykułu. Obecnie istnieje kilka wyhodowanych form hybrydowych.

Nazwisko rodowe	Lamiaceae
Naturalny cykl wzrostu	Bylina
Forma wzrostu	Krzew lub półkrzew
Metoda hodowlana	Nasiona lub wegetatywny (podział krzewu, ukorzenienie sadzonek lub sadzonek)
Czas przeszczepić do klombu	Koniec maja lub początek czerwca
Zasady lądowania	Odległość między sadzonkami nie mniejsza niż 30 cm
Podkładowy	Suche, przepuszczalne, piaszczyste lub gliniaste
Wskaźniki kwasowości gleby, pH	Ziemia obojętna (6, 5-7)
Poziom oświetlenia	Otwórz słoneczną lokalizację
Zalecana wilgotność	Obfite i regularne, częste w okresach suchych
Specjalne wymagania	Odporny na suszę
Wartości wysokości roślin	0,6-1 m²
Kwiatostany lub rodzaj kwiatów	Spicate
Kolor kwiatów	Niebieski lub niebiesko-liliowy
Okres kwitnienia	Druga połowa lata
Czas dekoracyjny	Wiosna lato
Zastosowanie w projektowaniu krajobrazu	Rockeries i zjeżdżalnie alpejskie, dekoracja granic
Strefa USDA	4 i więcej

Istnieją wersje, które naukowa nazwa po łacinie „lawandula” roślina nosi dzięki słowu „lawa”, co tłumaczy się jako „pranie”. Wynika to z faktu, że w starożytnym Rzymie zwyczajem było kąpanie się z lawendą, która miała cudowne aromaty i dawała uczucie świeżości. Słychać, jak lawenda nazywana jest „motylem” ze względu na charakterystyczne kontury kwiatów, aw Egipcie znajduje się przydomek „indyjskie paski”.

Na naszym terytorium tylko w północnych regionach Rosji lawenda może być poddawana zamrażaniu, w tym przypadku roślina jest uprawiana corocznie przez wysiew nasion.

Wszystkie rodzaje lawendy to byliny o krzewiastym pokroju. Korzeń ma zarys włóknisty, zdrewniały i może wchodzić głęboko w glebę do dwóch metrów. W krzaku jest dużo pędów, w dolnej części krzewu zwykle ulegają zdrewnianiu. Wysokość, do której są w stanie się rozciągnąć, sięga 0,6–1 m. Wszystkie łodygi pokryte są przeciwnie wyrosłymi płytkami liściowymi. Liście pozbawione są ogonków liściowych (osiadających), charakteryzują się liniowym kształtem i srebrzysto-zielonkawym kolorem. Jednocześnie na powierzchni liścia występuje miękkie pokwitanie.

Podczas kwitnienia, które ma miejsce w pierwszej lub drugiej połowie lata, lawenda kwitnie kwiaty o niebieskim lub niebiesko-liliowym odcieniu. Z nich zbiera się kwiatostany w kształcie kłosków, których pąki są zwinięte, po 6-10 sztuk. Kwiatostany zwykle wieńczą wierzchołki bezlistnych pędów.

Lawenda jest uważana za doskonałą roślinę miodową. Nasiona dojrzewające po zapyleniu kwiatów przez owady (jeśli nie zostaną naruszone warunki przechowywania) mogą zachować żywotność przez wiele lat. Kolor nasion jest ciemny - od szarawego do czarnego, powierzchnia błyszcząca, rozmiar niewielki. Kształt nasion „motyla” jest owalny.

Najlepiej sadzić w strefie klimatu subtropikalnego, ale przy odrobinie wysiłku można uzyskać pachnące letnie nasadzenia „indyjskich pasków” w swoim ogrodzie, stosując się do poniższych zaleceń.

Zewnętrzne sekrety pielęgnacji i sadzenia lawendy

Miejsce lądowania wymagany jest wybór zgodnie z termofilnością rośliny. Nie każda strefa klimatyczna nadaje się do uprawy tej rośliny wieloletniej. Jeśli obszar, na którym rośnie lawenda, nie różni się w łagodne zimy, lepiej sadzić krzaki w doniczkach ogrodowych, a gdy nadejdzie zimno, szybko przenieś je do pomieszczeń. Aby to zrobić, możesz użyć dowolnych odmian i odmian lawendy. Na otwartym terenie zwykle uprawiamy tylko dwa wyżej wymienione gatunki, ponieważ najbardziej wytrwale znoszą zimy na środkowym pasie. Ponieważ krzewy „motyli” uwielbiają światło, należy je sadzić na południu, ponieważ nie mogą rosnąć w cieniu. Niektórzy ogrodnicy umieszczają krzaki lawendy na słońcu. Najważniejsze jest to, że wody gruntowe są daleko od położenia „pasów indyjskich”, a woda nie zalega w glebie po wiosennych roztopach lub opadach. Jeśli nie ma wyjścia, a takiego miejsca nie można znaleźć, możesz zbudować wzgórze - mały kopiec lub użyć warstwy drenażowej ułożonej w otworze podczas sadzenia.
Podkład do sadzenia lawendy. Ten krzew jest zupełnie niepozorny i może się rozwijać na najuboższym podłożu. Najlepiej jednak wybrać do tego lekką i luźną glebę, eksperci zalecają stosowanie mieszanki gliny piaszczystej, lekkiej gliniastej lub wapiennej. Jeśli gleba jest zbyt pożywna lub kwaśna, przed sadzeniem zaleca się dodanie do niej wapna i odrobiny popiołu drzewnego. Aby gleba była luźna, miesza się ją z piaskiem rzecznym i kompostem.
Sadzenie lawendy. Ponieważ rośliny mają tendencję do wzrostu, zaleca się zachowanie co najmniej 30 cm między sadzonkami, a najlepiej pozostawić tyle miejsca, ile będzie w przyszłości wysokość krzewu. Jeśli planujesz zbudować zielony żywopłot ze smukłych krzaków lawendy, liczba ta jest zmniejszona o połowę - zapewni to solidność przyszłych nasadzeń. Sadzenie lawendy należy wykonywać ostrożnie, ponieważ ta operacja jest trudna dla rośliny. Zaleca się, aby nie niszczyć glinianej grudki otaczającej system korzeniowy, powinna być większa. Po posadzeniu krąg pnia jest ściółkowany - taka warstwa będzie służyła jako ochrona przed szybkim wysychaniem gleby i wzrostem chwastów.
Podlewanie. Roślina charakteryzuje się dużą odpornością na suszę i wystarczą jej naturalne opady. Należy pamiętać, że podmokłe podłoże doprowadzi do obumarcia krzewu.
Nawozy do lawendy należy zastosować, aby wspierać wzrost i kwitnienie krzewu. W tym celu zaleca się dodanie kompletnych kompleksów mineralnych, na przykład Kemiru-Universal. Powinny być używane tylko wtedy, gdy trwa kwitnienie. Konieczne jest rozpuszczenie 2 łyżek. l. preparat w wiadrze z wodą przeznaczoną do nawadniania. Zwilż glebę taką mieszanką na obwodzie nasadzeń lawendy. Aby aktywować rozwój masy liściastej, konieczne jest stosowanie nawozów azotowych na samym początku sezonu wegetacyjnego. Są używane w takiej samej ilości, jak złożone leki. W drugiej połowie lata lepiej nie używać takich środków, ponieważ azot przyczyni się do wydłużenia sezonu wegetacyjnego, a wtedy lawenda nie będzie miała czasu na przygotowanie się do zimowych miesięcy…Ściółka rozkładająca się przez cały sezon wegetacyjny stanie się dla rośliny źródłem składników odżywczych.
Zimująca lawenda. Ten przedstawiciel flory doskonale przetrwa zimowe miesiące nie tylko w europejskiej części WNP, nawet norwescy ogrodnicy z powodzeniem ją uprawiają. Jeśli miejsce sadzenia jest suche (na przykład zbocze), wówczas lawenda nie boi się zimy, ale gdy kwietnik znajduje się na nizinie, gdzie woda gromadzi się z powodu roztopów, w tym przypadku roślina może umrzeć. To właśnie zwilżenie staje się głównym problemem przy przechowywaniu lawendy na dworze zimą, a nie mrozie. Szereg odwilży i mroźnych dni niekorzystnie wpływa na krzaki, a nadmiar wilgoci wiosną również będzie destrukcyjny. W przypadku uprawy lawendy w strefie 4-5 USDA zaleca się ściółkowanie obszaru korzeniowego luźnymi okruchami torfu lub suchymi opadłymi liśćmi (humus liści).
Lawenda do przycinania. Pędy krzewów należy przyciąć na wysokości kwitnienia, aby zebrać pachnące kwiaty. Kwiatostany należy odciąć, chwytając część pędów, jednocześnie tworząc zarys kuli na krzaku. Wraz z nadejściem wiosny wierzchołki pędów są odcinane. Operacja przycinania służy do odmładzania roślin lawendy. Łodygi nie powinny być przycinane bardzo nisko, jeśli odetniesz pędy do ich zdrewniałej części, wtedy cały krzew może umrzeć. Lawenda może obejść się bez przycinania, ale wtedy jej krzew przybiera postrzępiony kształt i traci efekt dekoracyjny.
Ogólne porady dotyczące pielęgnacji. Gęsta gleba nie nadaje się do lawendy, dlatego po każdym podlewaniu lub opadach należy ją poluzować, aby nie została zabrana przez skórkę. Zaleca się regularne odchwaszczanie krzewów lawendy z chwastów.
Wykorzystanie lawendy w projektowaniu krajobrazu. Ponieważ roślina ma wykwintne kontury i wyrafinowany przyjemny aromat, „indyjskie paski” od dawna są kochane przez hodowców kwiatów i służą do wypełniania przestrzeni w ogrodach skalnych i skalniakach, a także do ozdabiania granic i mixborderów.

Przeczytaj także o sadzeniu i pielęgnacji augi na zewnątrz.

Jak prawidłowo rozmnażać lawendę?

Aby uzyskać nowe rośliny lawendy, możesz zasiać nasiona, sadzonki korzeniowe lub sadzonki lub podzielić zarośnięty krzew.

Rozmnażanie lawendy przez sadzonki. Najlepiej ukorzenić sadzonki pod koniec maja lub na początku lata. Przedmioty wycięte z pędów dość szybko zapuszczają korzenie. Długość gałęzi powinna wynosić 8–10 cm, przycięte pędy są zakopywane w ziemi tylko na kilka centymetrów, a plastikową butelkę z odciętym dnem umieszcza się na górze lub przykrywa plastikową folią. Podczas procesu ukorzeniania ważne jest utrzymywanie podłoża w stanie umiarkowanie wilgotnym. Po zakorzenieniu się sadzonek lawendy sadzonki przenosi się do stałego miejsca wzrostu.
Reprodukcja lawendy przez nakładanie warstw. Tak nazywa się gałęzie krzewu przeznaczone do ukorzenienia. Wiosna to najlepszy okres na taką operację. Zaleca się selekcjonowanie zdrowych i dostatecznie rozwiniętych pędów na dole rośliny matecznej i doginanie ich do powierzchni gleby. W miejscu ich kontaktu z podłożem pędy należy przyszpilić lub przymocować sztywnym drutem i posypać warstwą podłoża. Opieka nad warstwami powinna być taka sama jak w przypadku dorosłego krzewu lawendy. Kiedy w pobliżu kutra utworzy się grudka pędów korzeniowych (a zwykle dzieje się to na wiosnę), pęd jest ostrożnie oddzielany od dorosłego krzewu lawendy za pomocą zaostrzonego noża. Miejsca nacięć do dezynfekcji posypuje się proszkiem aktywowanym lub węglem drzewnym. Młoda roślina jest szybko przesadzana do przygotowanego miejsca w ogrodzie.
Reprodukcja lawendy według podziału. Wraz z nadejściem wiosny stary krzew lawendy musi zostać spiętrzony, co zagwarantuje jego wzrost w miesiącach letnich. Wraz z nadejściem jesieni jest starannie wykopywany widłami ogrodowymi, resztki gleby są strząsane z systemu korzeniowego i ostrym nożem są dzielone na części. Następnie delenki są natychmiast sadzone w przygotowanym miejscu na klombie, aby rośliny zaadaptowały się i zapuściły korzenie przed mrozem.
Rozmnażanie nasion lawendy. Ten sposób rozmnażania jest najtrudniejszy, ponieważ wymaga rozwarstwienia nasion - trzymania go przez kilka miesięcy w temperaturze 4-5 stopni Celsjusza. W tym procesie nasiona miesza się z niewielką ilością piasku rzecznego, który wlewa się do małego plastikowego pojemnika. Pojemnik jest zamykany pokrywką lub owijany folią i umieszczany na ostatniej półce lodówki. Tam materiał siewny spędza co najmniej półtora miesiąca lub dłużej (35-40 dni). Wraz z nadejściem lutego nasiona są wyjmowane i wysiewane do skrzynek na sadzonki wypełnionych mieszanką torfowo-piaskową. Następnie pojemniki owija się folią lub umieszcza na wierzchu kawałek szkła, aby zapewnić warunki szklarniowe. W innym przypadku wczesną wiosną nasiona wysiewa się w szklarni na ulicy. Głębokość siewu nasion powinna wynosić 3 mm, ponieważ są bardzo płytkie. Sadzonki z uprawami powinny znajdować się w dobrze oświetlonym miejscu o wartościach cieplnych w zakresie 15-21 stopni. Dopiero gdy minie groźba przymrozków powrotnych (koniec maja, początek czerwca) sadzonki można przesadzić do przygotowanego miejsca w ogrodzie. Kwitnienia w sadzonkach lawendy można się spodziewać dopiero po roku. Pierwszy sezon wegetacyjny będzie charakteryzował się rozwojem i wzrostem systemu korzeniowego młodych roślin. I dopiero po kolejnym roku będzie można cieszyć się otwartymi kwiatami. Nie musisz zawracać sobie głowy stratyfikacji i wysiewać nasiona bezpośrednio do ziemi w miesiącach jesiennych (około października), wtedy stratyfikacja okaże się naturalna i wraz z nadejściem wiosennych sadzonek lawendy pojawią się. Jednak ta metoda jest odpowiednia tylko dla południowych regionów o ciepłych i łagodnych zimach, ponieważ gdy temperatura znacznie spada, zasiane nasiona mogą umrzeć.

Zobacz także zasady hodowli melisy.

Ochrona lawendy przed szkodnikami i chorobami

Przy uprawie „indyjskich pasków” ważne jest, aby nie naruszać zasad techniki rolniczej, ponieważ mogą na nią wpływać choroby grzybowe. Zwykle dzieje się tak, gdy gleba jest podmokła i ciepła pogoda. Spośród chorób, na które cierpi lawenda, są:

Szara zgnilizna (Botrytis cinerea). Zwykle choroba jest wykrywana na etapie kwitnienia, kiedy na liściach, pręcikach i płatkach kwiatów pojawiają się niezbyt zauważalne plamy o brązowym zabarwieniu, które z czasem rosną. Liście następnie opadają, co prowadzi do śmierci rośliny. Przy pierwszych oznakach choroby możliwe jest przeprowadzenie leczenia fungicydami (Teldor, Skor lub Gamair). Ale jeśli choroba zaszła daleko, zaleca się wykopanie krzewu i spalenie go, aby choroba nie została przeniesiona na inne nasadzenia ogrodowe.
łodygi Phoma, spowodowane przez grzyb Phoma lavandula Gabotto. W tym przypadku cała powietrzna część krzewu lawendy (głównie pędy) żółknie, a następnie zaczyna wysychać. Ich kolor staje się szarawy lub szarobrązowy. Powierzchnia pędów pęka i zwija się, na wysuszonych gałęziach można znaleźć dużą liczbę czarnych plamek zwanych piknidiami. Krople wilgoci na łodygach lawendy zwykle przyczyniają się do choroby. Jeśli stopień uszkodzenia jest duży, takie krzewy giną za 2-3 lata.

Ważny

Piknidy mogą utrzymywać się na resztkach rośliny i jej pędach, dlatego zaleca się natychmiastowe spalenie wszystkiego.

Spośród szkodników, które mogą niszczyć krzewy lawendy, są:

Pennitsa (Philaenus spumarius), składa jaja, z których wylęgają się larwy, na pędach rośliny. Aby chronić larwy, szkodnik pokrywa je warstwą substancji przypominającą pianę. Ogólny wygląd rośliny ulega pogorszeniu, chociaż takie szkodniki nie powodują większych szkód. Takie pieniące się nacieki zaleca się zmyć strumieniem wody z węża ogrodowego.
Tęczowy chrząszcz (Chrysolina americana) które muszą być zbierane ręcznie, a następnie niszczone.

Innym naturalnym problemem jest: kaniak tymiankowy (Cuscuta epithymum Murr.), który jest najwyższym przedstawicielem roślin kwitnących, które działają jak pasożyt. Dzięki wyrafinowanym pędom, sięgającym 1 mm, o czerwonawej lub żółtej kolorystyce, owija się wokół pędów ofiary. Pędy kaliny są nagie, bezlistne, o gładkiej powierzchni, rozgałęzione, tworzą dużą ilość jasnoróżowych kwiatów o niewielkich rozmiarach, zwieńczających skrócone szypułki.

Gęste kwiatostany główkowate mają 8-12 pąków. W miejscach, gdzie pędy kania dotykają pędów lawendy, zaczynają tworzyć się guastoria, które kiełkują w wewnętrznych tkankach pędów. Za pomocą takich „pięt” kaniak zaczyna wysysać składniki odżywcze i wilgoć z rośliny, co prowadzi do śmierci „motyla”. Źródłem infekcji mogą być nasiona rośliny pasożytniczej, które nie tracą zdolności kiełkowania przez 10 lat. Pozostają w glebie tylko przez trzy lata.

Ciekawe uwagi na temat lawendy i jej zastosowań

Wśród ludzi istnieje silne przekonanie, że lawenda jest używana wyłącznie w przemyśle perfumeryjnym ze względu na swój aromat, ale tak nie jest. Zielarze mają wiele przepisów na herbaty, w tym kwiaty „motyla”.

Jeśli mówimy o tym, kiedy ludzkość dowiedziała się o właściwościach lawendy, to odniesienia te sięgają czasów starożytnego Egiptu - dane zostały zaczerpnięte z fresków z tamtego okresu. Pachnące kwiaty służyły do odkażania nie tylko świątyń, ale także mieszkań elity pałacowej. Również olejek lawendowy był częścią substancji, którą balsamowano zmarłych. W starożytnym Rzymie roślina była aktywnie wykorzystywana w zabiegach kąpielowych, z wodą, do której dodawano olejek lawendowy, zwyczajowo przeprowadzano ablucje. Jeśli w domu byli pacjenci z chorobami zakaźnymi, lekarze zalecili przeprowadzenie fumigacji wszystkich pomieszczeń lawendą.

Pierwszymi, którzy docenili ablucje wodą lawendową, byli starożytni czarownicy. Zauważyli, że takie zabiegi pomagają wyciszyć się, rozluźnić ciało i ogólnie wprowadzić osobę w spokojny nastrój. Jeśli trzeba było pozbyć się bezsenności, przepisano kąpiel z lawendą. Takie ablucje pomogły uspokoić pacjenta, który był w ciągłym napięciu nerwowym i wyczerpaniu nerwowym do granic możliwości. Takie przygotowania nie wymagały wiele pracy, ponieważ trzeba było zalać garść suszonych kwiatów szklanką wrzącej wody i pozostawić na kilka godzin, a następnie odcedzić. Ten bulion wlano do łazienki wypełnionej wodą.

Według legendy takie ablucje pomagały osobom, które nie wiedziały, że padły pod wpływem czyjegoś gniewu lub zazdrosnych spojrzeń – lawenda usuwała każdy celowo lub nieumyślnie wywołany negatyw. W tym samym czasie nastąpiło przywrócenie powłoki energetycznej osoby.

Lawenda wykorzystywana była również w celach leczniczych, na przykład potrafiła nie tylko uporządkować układ nerwowy, ale także łagodzić bóle głowy, normalizować ciśnienie krwi i kwasowość przewodu pokarmowego oraz zwiększać apetyt. Olejek lawendowy można by kapać na róg chusteczki, aby zadziałał.

Przyprawa „sól lawendowa” jest bardzo popularna w kuchni, ponieważ ma pikantny aromat z lekką goryczką i cierpkością. Przyprawa ta została wykorzystana przez kulinarnych znawców przy przyrządzaniu potraw z mięsa i warzyw. To narzędzie zostało przygotowane z 1 łyżeczki. suszone kwiaty lawendy, wcierane w moździerzu z pół szklanki soli morskiej.

Rodzaje i odmiany lawendy

Lawenda wąskolistna (Lavandula angustifolia)

można również znaleźć pod nazwami synonimów Lawenda jest prawdziwa, Lawenda kolczasta, Lawenda z kłosków lub Lawenda kolczasta lub angielska lawenda … Naturalny obszar występowania rośliny obejmuje tereny przybrzeżne Morza Śródziemnego we Francji i Hiszpanii, została również naturalizowana na prawie wszystkich terytoriach europejskich, w regionach Afryki Północnej i na kontynencie północnoamerykańskim. W swojej naturalnej postaci w Rosji można go znaleźć na wybrzeżu Morza Czarnego na Kaukazie.

Jest reprezentowany przez wiecznie zielony krzew karłowaty, który wygląda szaro z puszystą osłoną. Wysokość pędów waha się w granicach 30-60 cm, ale czasami niektóre okazy osiągają metr wielkości. Roślina charakteryzuje się silnym aromatem.

Korzeń prezentowany jest w postaci pręcika, zdrewniałego, jego górna część ma rozgałęzienia. W dolnej części krzewu zdrewniałe gałęzie z licznymi gałęziami bocznymi. Pędy rosną w górę, niosąc dużą liczbę młodych pędów. Łodygi, na których uformują się kwiatostany, mają powierzchnię czworościenną, podczas gdy międzywęźle jest wydłużone w górnej części.

Blaszki liściowe rosną w odwrotnej kolejności, bez ogonków, mają kształt podłużno-liniowy. Liście mają krawędź owiniętą po przeciwnej stronie. Długość liścia może wynosić od 2 do 6 cm, kolor liści jest zielony lub szarozielony, w tym drugim przypadku przyczynia się do pokwitania.

Podczas kwitnienia, które przypada na czerwiec-lipiec, tworzą się kwiatostany o kolcopodobnych konturach, zbudowane z fałszywych okółków kwiatów, wieńczących proste, nielistne szypułki. Korona w kwiatku charakteryzuje się obecnością dwóch warg, jej długość nie przekracza 1 cm, kolor kwiatów jest zwykle niebiesko-fioletowy, ale są też okazy o różowym, białawym i liliowym kolorze, kwiaty również mają pokwitanie. Po zapyleniu dojrzewają owoce, które reprezentowane są przez cztery orzechy zawarte w kielichu pozostałym z kwiatu.

Zimotrwalosc tego gatunku zaczyna się od 4. strefy USDA, ale jednocześnie potrzebne będzie schronienie na okres zimowy. Zakład ma wartość zarówno dla przemysłu perfumeryjnego, jak i farmaceutycznego. Rozpoznawane są najbardziej znane odmiany:

Alba ze śnieżnobiałymi kwiatostanami;
Rosea z różowymi odcieniami kwiatów;
Ukrytecot oraz Cesarski klejnot kwiaty o ciemnofioletowym odcieniu;
Bukowy Niebieski i Munstead z pięknymi kwiatostanami w kolorze liliowo-niebieskim;
Mała loteria - roślina charakteryzuje się niewielkim wzrostem, pędy nie przekraczają 30 cm, kolor kwiatostanów jest jasnoróżowy;
Nana Alba - odmiana karłowata o pędach dochodzących do 0,3 m i śnieżnobiałych kwiatach;
Melissa liliowy różni się dużymi rozmiarami kwiatów w odcieniu bzu.

Lawenda szerokolistna (Lavanluda latifolia)

lub Lawenda stekhad, Lavandula stoechas, Lavandula spica może również występować pod nazwą Lawenda francuska i charakteryzuje się silnym aromatem. Nie jest jednak tak silna jak odmiana angielska oraz jej hybrydowe formy i odmiany. Szypułka tego gatunku ma nie jeden, ale trzy kwiatostany. Rodzime siedlisko znajduje się w południowo-zachodnich regionach Europy. Szczególnie piękne kwiaty mogą przybierać różne odcienie, w tym kolory bordowe i zielonkawe, śnieżnobiałe, fioletowe, liliowe i różowe. Kwitnienie występuje między kwietniem a majem i może trwać do połowy lata, ale czasami w sierpniu może pojawić się druga fala kwitnienia. Zimotrwalosc tego gatunku jest mniejsza, tylko 6-7 strefy USDA. Najbardziej znane odmiany to:

Lavandula spica pedunculata. To właśnie ten gatunek jest zwykle nazywany „motylem” (Papillon), ponieważ kontury jego kwiatów bardzo przypominają tego owada. Kwiaty są zwieńczone długimi szypułkami i tworzą dużą owalną główkę zakończoną wydłużonymi wypustkami.
Dolina wierzby liście mają zielonkawo-żółty kolor, a kwiaty ciemnofioletowe z malinowymi wypustkami.
Królewski splendor charakteryzuje się kwiatami o ciemnofioletowym kolorze.
Helmsdale kwiatostany odlane są w odcieniu liliowo-bordowym.
Wyboista droga. Kwitnie w lipcu, duże kwiaty mają liliowo-niebieski odcień. Roślina została niedawno wyhodowana.
Tiara - właściciel dużych niebieskich kwiatów z kremowymi przylistkami.

Lawenda hybrydowa (Lavanluda x intermedia)

nazywany również - Lavandin … Jest to naturalna hybryda powstała w wyniku skrzyżowania dwóch powyższych gatunków. Jego dystrybucja przypada na środkowe i południowe regiony terytorium europejskiego, jest mniej odporna na zimno niż angielska lawenda. Służy wyłącznie do celów dekoracyjnych i przemysłowych. Krzew ma około dwóch metrów długości i szerokości. Liście są srebrzyste, wąskie.

Podczas kwitnienia powstają duże kwiatostany o długich konturach, które zwieńczone są wydłużonymi, nagimi łodygami kwiatowymi, uginającymi się pod ich ciężarem. Proces kwitnienia rozpoczyna się później niż lawendy angielskiej - w lipcu. Jakość olejków pozyskiwanych z kwiatów tego gatunku różni się nieznacznie od produktu pozyskiwanego z lawendy wąskolistnej.

Najlepsze odmiany to:

Arabska noc charakteryzuje się kolorem niebieskim lub ciemnofioletowym.
Grosso ma bardzo duże kwiaty o liliowej kolorystyce.

Lawenda ząbkowana (Lavanluda dentata)

… Jest reprezentowany przez półkrzew charakteryzujący się termofilnością. Blaszki liściowe są miękkie, zabarwione z powodu pokwitania na srebrzysty odcień, o postrzępionej powierzchni. W lipcu kwitną dość duże kwiaty. Roślina charakteryzuje się silnym aromatem i dużą dekoracyjnością. Granica mrozoodporności to strefa 8-9 USDA, więc może być uprawiana tylko na obszarach południowych lub w doniczkach. Rozpoznawana jest najpopularniejsza odmiana Królewska korona z kwiatami w odcieniu bzu.