Charakterystyka rośliny Tladiant, zalecenia dotyczące sadzenia i pielęgnacji w terenie otwartym, sposób rozmnażania, możliwe trudności w uprawie, ciekawe uwagi i zastosowania, rodzaje.
Tladiantha (Thladiantha) to interesująca roślina należąca do rodziny Dyni (Cucurbitaceae). Ten rodzaj, łączący kwitnących przedstawicieli flory, ma około 25 gatunków, z których tylko jeden jest typowy - wątpliwa Tladiantha (Thladiantha dubia). Rodzimy zasięg wszystkich gatunków przypada na tereny południowo-wschodnich regionów Azji, czyli Dalekiego Wschodu i Chin. Zdarzyło się, że podobne zarośla znaleziono w południowych rejonach tajgi Ussuri. Dziś Tladiana jest opanowywana jako kultura dekoracyjna nie tylko w Europie Zachodniej, ale także na terytoriach amerykańskich i kanadyjskich.
| Nazwisko rodowe | Dynia |
| Okres wegetacyjny | Bylina |
| Forma roślinności | Zielne, lianopodobne |
| Rasy | Używanie nasion lub bulw |
| Czasy przeszczepów na otwartym terenie | Wczesną wiosną lub jesienią |
| Zasady lądowania | Sadzonki są umieszczone w odległości 60-80 cm od siebie |
| Podkładowy | Lekka, sypka, przepuszczalna i napowietrzona, najlepiej gliniasta piaszczysta lub gliniasta lekka |
| Wartości kwasowości gleby, pH | Nie mniej niż 6 (obojętne lub lekko zasadowe) |
| Poziom oświetlenia | Słoneczne i ciepłe miejsce |
| Poziom wilgotności | Umiarkowany przed kwitnieniem, w okresie kwitnienia po 2-3 dniach, w zależności od warunków |
| Specjalne zasady opieki | Zaleca się nawożenie i podwiązywanie pędów |
| Opcje wysokości | Około 5 m z pionowym wzrostem w górę |
| Okres kwitnienia | Od czerwca do września |
| Rodzaj kwiatostanów lub kwiatów | Z kwiatów męskich kwiatostany racemiczne lub baldaszkowate, żeńskie w parach lub pojedynczo |
| Kolor kwiatów | Zielonkawożółty lub żółty |
| Rodzaj owoców | Soczyste owoce wieloziarniste |
| Czas dojrzewania owoców | lipiec do końca września |
| Okres dekoracyjny | Wiosna jesień |
| Zastosowanie w projektowaniu krajobrazu | Jako pionowe ogrodnictwo altan, pergoli, ścian itp. |
| Strefa USDA | 4 i więcej |
Rodzaj nosi swoją nazwę po łacinie ze względu na połączenie greckich słów „thladias” i „anthos”, co tłumaczy się odpowiednio jako „eunuch” i „kwiat”. Wynika to z faktu, że kiedy naukowcy po raz pierwszy przyjrzeli się kwiatom, wydawało się, że nie są w stanie produkować owoców. Na terytorium Rosji tladian jest często nazywany „czerwonym ogórkiem”, co odpowiadało konturom kolorowych owoców, przypominających zwykłe i znane ogórki.
Wszystkie gatunki należące do rodzaju to byliny o kształcie przypominającym lianę z pędami pnącymi. Korzenie tladiantu są pogrubione, przypominające bulwy, znajdują się pod ziemią. Średnica takich bulw waha się w granicach 2-8 cm, takie narządy w lianie pełnią funkcję przechowywania. Podobne guzki można zobaczyć na pędach położonych bardzo nisko przy powierzchni gleby. Tladianta ma właściwość tworzenia nowych młodych pędów pochodzących z bulwiastych pąków wegetatywnych, ponieważ co roku wszystkie nadziemne części rośliny obumierają pod koniec cyklu wegetatywnego. Bulwy czerwonego ogórka łatwo tolerują mrozy i nigdy na nie nie cierpią.
Wszystkie części rośliny rosnące nad ziemią charakteryzują się pokwitaniem. Tladiant ma wiele pędów, a cała ich powierzchnia pokryta jest twardymi włoskami. Na łodygach powstają również anteny, przez które winorośl może przyczepić się do dowolnego występu.
Interesujący
Tylko wtedy, gdy tladianta urośnie w górę, kwiaty otworzą się na jej łodygach, w przeciwnym razie roślina będzie zielonym dywanem utworzonym z poziomo położonych pędów i masy liściastej.
Główna łodyga czerwonego ogórka jest wielorozgałęziona i całkowicie pokryta liśćmi. Wysokość, do której może sięgnąć, trzymając się zapewnionego podparcia, mierzy się na pięć metrów. Całe blaszki liściowe na łodygach tladiants są ułożone w następnej kolejności, charakteryzujące się zarysami sercowatymi lub szerokimi sercowatymi i jasnozielonym kolorem. Na górze jest ostrzenie, krawędź ma małe ząbki. Wielkość liści waha się w granicach 5–10 cm, liście są przymocowane do pędów ogonkami, na obu powierzchniach liści występuje pokwitanie. Delikatny nalot mozaikowy tworzą nierównomierne blaszki liściowe, które stosuje się w ogrodnictwie pionowym.
Podczas kwitnienia tladiantes tworzą kwiaty dwupienne, to znaczy na próbce otwierają się tylko żeńskie (słupkowe) lub męskie (pręcikowe) pąki. Z kwiatów prążkowanych zbierane są kwiatostany racemose lub baldaszkowate, chociaż w rzadkich przypadkach kwiaty rosną pojedynczo. Długość kwiatów pręcików wynosi 2,5–3 cm Męskie kwiaty tladiant mają pojemnik, który przybiera krótki kształt dzwonu lub prawie koła. Mają pięć działek kielicha, liniowych lub lancetowatych. Korona ma również kształt dzwonka, natomiast jest podzielona do podstawy na pięć płatków. W kwiatach męskich jest również pięć pręcików, rosną swobodnie, ale różnią się między sobą długością.
Kwiaty słupkowe (żeńskie) w tadiantach mogą znajdować się na pędach pojedynczo lub zebrane w pęczki. Mają pięć pręcików, które są pręcikami słabo rozwiniętymi, mają zmieniony kształt i są pozbawione pylnika. Pręciki te nie wytwarzają pyłku i często są uważane za sterylne. W kwiatach dwie pary pręcików są ułożone parami, blisko siebie. U podstawy powstaje jajnik, co sprawia wrażenie, że siedzi na nim kwiat. Jajnik jest często podłużny, z trzema łożyskami i dużą liczbą zalążków.
Kolorystyka kwiatów jest zbliżona do żółtych lub zielonkawo-żółtych barw o różnych odcieniach, co pozwala im skutecznie wyróżniać się na tle szmaragdowej masy liściastej. Jednocześnie odcienie kobiecych kolorów są nieco jaśniejsze. Czas kwitnienia czerwonego ogórka trwa przez wszystkie letnie miesiące do września, ale jednocześnie męskie kwiaty otwierają się wcześniej niż żeńskie.
Ciekawy
W naturze tylko niewielka dzika pszczoła z rodzaju Ctenoplektra zapyla tladiana. Owad ten charakteryzuje się tym, że żywi się pyłkiem tylko pewnej rośliny, a mianowicie czerwonego ogórka. Pszczoła zwykle spędza noc w pąkach kwiatów męskich. Ponieważ trzmiele i pszczoły nie zwracają uwagi na roślinę, przystosowała się ona do rozmnażania wegetatywnego (bulwy), aby przetrwać bez naturalnego zapylacza.
Owoc tladiant jest soczysty iw pełni odpowiada rodzinie Dyni. Takie „ogórki” dojrzewają od połowy lata do końca września. Owoce charakteryzują się wydłużonym, owalnym kształtem. Dojrzały owoc nie otwiera się. Wewnątrz jest wypełniona dużą liczbą nasion (około stu), umieszczonych poziomo w owocach. Nasiona mają gładką powierzchnię, odwrotnie jajowate zarysy i boczne zagęszczenie. W porównaniu ze zwykłymi ogórkami owoców tladianthus nie można z nimi porównać pod względem wielkości, koloru i smaku.
Na początku kolor owocu czerwonego ogórka jest zielony, ale pod koniec dojrzewania może przybrać kolor pomarańczowy, czerwonawo-pomarańczowy lub czerwony w paski. Gdy owoce są w pełni dojrzałe, stają się miękkie i mają słodki smak. Skórka jest gęsta, ciemnego koloru. Z powodzeniem można je spożywać zarówno na świeżo, jak i do robienia przetworów czy dżemów.
Zalecenia dotyczące uprawy tladian na otwartym polu
- Miejsce lądowania czerwonego ogórka należy uważnie szukać, ponieważ bez zmiany lokalizacji tladiant ma możliwość wzrostu tam bez przesadzania przez prawie dekadę. Najbardziej odpowiedni jest dobrze oświetlony i ciepły obszar, ale ważna jest ochrona przed przeciągami i podmuchami wiatru. Ogrodnicy twierdzą, że odpowiednim miejscem byłaby strona południowa lub południowo-wschodnia. Kwietnik z półcieniem nadaje się również na przykład pod korony wysokich drzew lub pod dachy budynków ogrodowych (altany lub szopy). Nie warto sadzić tladianta tam, gdzie wody gruntowe są blisko lub istnieje możliwość zastoju wilgoci z opadów lub topniejącego śniegu.
- Gleba dla Tladian każdy może to zrobić, nawet bardzo biedni. Jednak rośliny będą rosły najlepiej, gdy posadzi się je w glebie lekkiej, napowietrzonej i przepuszczalnej. Jego wskaźniki kwasowości powinny być poniżej pH6, czyli podłoże powinno być obojętne lub zasadowe. Polecany do sadzenia ogórka czerwonego, gliny piaszczystej lub gleby gliniastej lekkiej. Zaleca się przygotowanie miejsca do sadzenia jesienią - wykopanie go i usunięcie chwastów i resztek innych roślin. Aby nie pomylić osobników męskich i żeńskich, wybrany obszar należy podzielić na dwie części.
- Sadzenie talentów. Ponieważ roślina często staje się złośliwym chwastem ze względu na niepohamowany wzrost, zaleca się natychmiastowe ograniczenie. Tak więc wokół sadzonki należy wykopać łupek lub inny materiał (na przykład plastik lub materiał dachowy) na głębokość 60-80 cm Korzenie czerwonego ogórka nie mogą rosnąć na taką głębokość, więc ich wzrost zostanie zahamowany. Jednocześnie takie ogrodzenie powinno wystawać 10 cm ponad powierzchnię gleby, a nadziemne rozprzestrzenianie się bulw na pędach można łatwo ograniczyć za pomocą prostego przycinania. Sadzenie tladians najlepiej wykonywać wiosną. W przypadku roślin żeńskich i męskich przydzielane są oddzielne części terenu. Możesz postawić między nimi ogrodzenie. Odległość między otworami na bulwy wynosi około 50–70 cm, pogłębiając je o 6–8 cm.
- Podlewanie przy uprawie tladians ważne jest, aby przeprowadzać regularne, ale w umiarkowanych ilościach, przed kwitnieniem. Przed rozpoczęciem procesu kwitnienia na 1 m2 zaleca się stosowanie 3-4 litrów wody co 5-7 dni. Ale kiedy pąki zaczną kwitnąć, glebę zwilża się w ciągu 2-3 dni, nakładając 6-12 litrów wody na ten sam obszar. Jednak głównym punktem odniesienia będą warunki pogodowe. Przy przedłużającej się suszy i upale gleba obok winorośli powinna być zawsze utrzymywana w stanie umiarkowanie wilgotnym. Nie zaleca się podlewania czerwonego ogórka z węża ogrodowego strumieniem, ponieważ w przypadku erozji gleby możliwe jest uszkodzenie systemu korzeniowego, a także uszkodzenie liści i łodyg.
- Nawozy przy uprawie tadiantów zaleca się stosowanie od jesieni do jednej trzeciej wiadra próchnicy lub w miesiącach wiosennych, przy płytkim sadzeniu bulw, stosować nitroammofoskę, nakładając 30-40 gramów leku na 1 m2. Aby wzmocnić tworzenie pąków, możesz dodać roztwór na bazie superfosfatu i popiołu. Aby to zrobić, nalega się na 250 gramów popiołu przez kilka dni w 2-3 litrach wody. Następnie powstałą mieszaninę filtruje się i miesza się z nią 20-25 gramów superfosfatu. Takie rozwiązanie doprowadza się do 10 litrów i wylewa na glebę pod tladiant. W takim przypadku na 1 m2 powinno przypadać 5 litrów produktu. Niektórzy ogrodnicy przeprowadzają tylko 3-5 dodatkowego nawożenia w okresie wegetacyjnym, stosując złożone preparaty mineralne (na przykład Kemiru-Universal lub Azofosku). Taki produkt na 10-litrowe wiadro wody wymaga 30-35 gramów. Tladiant dobrze reaguje również na nawozy organiczne, którymi można sfermentować dziewanny (krowie łajno nasączone wodą), do których miesza się popiół drzewny i superfosfat. Do kopania gleby jesienią zaleca się stosowanie gnijącego obornika lub kompostu na 1 m2 - 5-6 kg pierwszego lub 6-8 kg drugiego preparatu. Superfosfat i siarczan potasu dodaje się tam w stosunku 30:20 gramów. Wraz z nadejściem jesieni do gleby można nakładać nawozy azotowe, pobierane na 1 m2, około 15-20 gramów.
- Zimujące tladianty. Kiedy zebrano już owoce i nadszedł chłód, cała nadziemna część czerwonego ogórka obumiera, ale niektórzy ogrodnicy odcinają jego resztki. W tym czasie możesz przeprowadzić rozrzedzenie nasadzeń, usuwając wszystkie bulwy z gleby lub ich niepotrzebną część. Resztę pozostawia się do zimowania w glebie, ponieważ te części rośliny nie boją się mrozu. Nie będą potrzebować schronienia.
- Jak zbierać tadianty. Gdy owoce dojrzewają, można je zbierać. Ale tutaj wszystko zależy od życzeń ogrodnika, ponieważ zbiór odbywa się zarówno na zielonych, jak i czerwonych, w pełni dojrzałych i miękkich owocach. Ale nie oczekuj dużych zbiorów w pierwszym roku wzrostu, ponieważ winorośl rośnie nowe podziemne bulwy.
- Ogólne porady dotyczące pielęgnacji. Przez cały sezon wegetacyjny należy przycinać dolne gałęzie, aby roślina nie rozrosła się zbyt mocno. W razie potrzeby zaleca się rozluźnienie gleby. Jesienią należy odciąć całą nadziemną część, a nadmiar guzków usunąć z gleby.
- Pojednanie tladian w projektowaniu krajobrazu. Ponieważ owoce czerwonego ogórka mają niezwykły smak, ogólnie przyjmuje się, że uprawia się tę roślinę w Rosji jako roślinę ozdobną. Ze względu na to, że pędy mają czułki i są w stanie złapać się dowolnego podpory, tladian służy do kształtowania fitowall, loggii, słupów altanek lub werand. Jeśli na terenie znajdują się małe formy architektoniczne lub suszone drzewo na środku trawnika lub na zadbanym trawniku, taka winorośl nadaje się do ich dekoracji. Dzięki takiej roślinie o bujnej masie liściastej można ukryć gnojówkę, latrynę lub pryzmę kompostu. Zapach jest usuwany za pomocą dowolnego szamba.
Zobacz także powody uprawy squasha.
Jak hodować Tladians?
Aby wyhodować czerwony ogórek na ich stronie, użyj metody nasion lub sadzenia bulw.
Reprodukcja tladianów za pomocą nasion
Ponieważ na naszym terenie nie występują owady zapylające (a powinna to być dzika pszczoła Ktenoplektra), ogrodnik będzie musiał samodzielnie przeprowadzić ten proces, aby uzyskać materiał siewny. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, pod żeńskim kwiatem widać rosnący jajnik. Najlepiej hodować sadzonki do rozmnażania.
Owoce w pełni dojrzałe należy zmiażdżyć, a materiał siewny odizolować. Następnie nasiona są dokładnie myte, aby usunąć miazgę. Następnie nasiona suszy się w temperaturze 20-24 stopni. I dopiero wtedy materiał siewny tladianów poddawany jest stratyfikacji. W tym celu nasiona umieszcza się na dolnej półce lodówki, gdzie wskaźniki ciepła będą mieścić się w zakresie 0-5 stopni. Tam nasiona spędzą czas do wczesnej wiosny (około 3-4 miesięcy).
Przed siewem nasiona Tladiants muszą być moczone w gorącej wodzie przez 6-8 godzin. Najlepiej umieścić nasiona w termosie, aby woda była gorąca przez wskazany okres. Siew odbywa się w skrzynkach rozsadowych wypełnionych podłożem torfowo-piaszczystym lub specjalną glebą do sadzonek. Nasiona są zakopywane w zwilżonej glebie o 2-3 cm, podczas kiełkowania temperatura w pomieszczeniu powinna być niska, ale w zakresie dodatnim. Po wykiełkowaniu nasion i wzmocnieniu siewek, wraz z nadejściem ciepła (około maja lub w pierwszym tygodniu czerwca), sadzonki Tladiants można sadzić w przygotowanym miejscu na otwartym polu.
Jednak ta metoda jest stosowana bardzo rzadko, ponieważ w okresie wegetacji w roślinie powstaje co najmniej kilkanaście bulw.
Reprodukcja tladianów za pomocą bulw
Te kawałki czerwonego ogórka przypominają wyglądem małe ziemniaki. Sadzenie odbywa się zwykle w drugiej połowie kwietnia w przygotowanym klombie. Bulwy sadzi się w dołkach o głębokości około 10 cm, odległość między dołkami powinna wynosić około pół metra.
Ważny
Podczas sadzenia konieczne jest zapewnienie ogrodzenia, aby w przyszłości łańcuchy bulw tladiant nie wyrosły poza przydzielony obszar.
Wtedy w połowie maja będzie można zobaczyć pierwsze pędy. Zaleca się sadzenie sadzonek różnej płci w różnych miejscach, ponieważ możliwe jest zamieszanie ze względu na ich podobieństwo.
Przeczytaj więcej o uprawie sadzonek dyni
Trudności w uprawie tladian w ogrodzie
Największym problemem w uprawie tak egzotycznej rośliny jak ogórek czerwony w naszych regionach jest to, że inne owady poza pszczołą Ctenoplektra nie mogą jej zapylać. Dlatego jeśli chcesz zdobyć owoce plotek, będziesz musiał przeprowadzić ten proces własnymi rękami. Ciekawostką jest to, że do zapylania mogą nadawać się nie tylko samce kwiatów Thladiantha, ale także pyłki innych członków rodziny Pumpkin, na przykład zwykłe ogórki czy kabaczki. W takim przypadku uformowane owoce czerwonego ogórka będą naturalnie pozbawione materiału siewnego, ale jego smak znacznie przewyższy owoce uzyskane w „naturalny” sposób. Dla lepszej uprawy i późniejszej produkcji nasion zaleca się sadzenie obok niej okazów żeńskich i męskich.
Ciekawe uwagi na temat tladiana, cechy zastosowania rośliny
W ich ojczystych krajach czerwony ogórek jest czczony ze względu na dobroczynne składniki stosowane w leczeniu wielu chorób. Jeśli jesz owoce Tladiants w postaci surowej lub ugotowanej, normalizuje się funkcjonowanie przewodu pokarmowego, pobudza się układ odpornościowy i może działać jako środek przeciwzapalny. Do przygotowania wywarów stosuje się zarówno nasiona, jak i bulwy. Takie leki mają działanie moczopędne i żółciopędne. Kwiaty tadiantów są warzone i traktowane takim roztworem na grypę. Jeśli przygotujesz nalewkę z nasion, ziół lub owoców, wyeliminuje to objawy bólu głowy i nadciśnienia.
Wszystko to jest możliwe, ponieważ tladiana w swoich częściach zawiera wysokie stężenie witamin, takich jak A, A i B, a także E i PP, zawarte są tu również makro- i mikroelementy magnezu, kobaltu i żelaza, uzupełnione ich składnikami potasowymi., fosfor i wapń oraz wiele innych substancji niezbędnych do odbudowy osłabionego organizmu człowieka.
Ważne do zapamiętania
Stosując tladiana do robienia domowych wywarów lub nalewek, należy wziąć pod uwagę indywidualną tolerancję rośliny przez osoby, które będą wtedy korzystać z takich potraw kulinarnych.
Na Wschodzie zwyczajowo przygotowuje się konserwację i marynowanie z niedojrzałych owoców tladiant (do czasu, gdy ich długość osiągnie 15 cm, a kolor nabierze czerwonawego odcienia). Gdy owoce są dojrzałe i słodkie, można gotować dżemy i konfitury. W swojej surowej postaci te czerwone ogórki nadają się do sałatek, dodatków lub do bezpośredniego spożycia.
Ważny
Ponieważ owoce tladianów zawierają dużą ilość cukru, nie powinny być spożywane przez osoby chore na cukrzycę. Przed zastosowaniem jakichkolwiek preparatów na bazie tej rośliny zaleca się skonsultowanie z lekarzem.
W większości krajów (na przykład w Japonii) tladiana jest inwazyjnym przedstawicielem flory (wprowadzona) i stała się dużym problemem, ponieważ agresywnie chwyta, gdy terytorium rośnie, a usunięcie rośliny staje się bardzo problematyczne.
Rodzaje tladiant
Pomimo tego, że większość z 25 gatunków, najczęstszą jest wątpliwa Tladiantha (Thladiantha dubia), ale tutaj podamy nie tylko jej opis, ale także kilka innych odmian.
Tladiantha dubia
lub jak to się również nazywa Czerwony ogórek … Naturalne siedlisko znajduje się w regionach Dalekiego Wschodu i północno-wschodnich Chin. Gatunek został wprowadzony na terytorium USA, Kanady i Europy. Wieloletnia winorośl o pędach pnących, charakteryzująca się łodygami z wystającym owłosieniem. Na silnie rozgałęzionych pędach wyrastają całe blaszki liściowe w kształcie serca. Zewnętrzna strona ma owłosione pokwitanie.
Podczas owocowania wątpliwe tladiany produkują owoce o długości 7–8 cm i średnicy 3 cm. Pod koniec września nabierają czerwonawego odcienia, stają się miękkie, o słodkim smaku. Miąższ zawiera 40-100 nasion o ciemnej barwie i twardej skórce.
Charakterystyczne jest to, że każdy z wątpliwych pędów tladiana zwisających blisko nad ziemią, a także wszystkie pędy pod ziemią mają niejadalne guzki. Bulwy są zwykle łańcuszkiem, ich wielkość może wahać się w granicach 2–8 cm, a wraz z nadejściem nowej wiosny każda z bulw stanie się źródłem młodych pędów, a bulwy połączone w łańcuch ponownie wyrosną pod powierzchnia gleby. Dzięki temu za kilka lat zakład zajmie powierzchnię około 10–12 m2, a taka grupa będzie stale rosła.
Tladiantha cordifolia
Winorośl przypomina winogrono, kędzierzawe, zielne, owłosione. Pędy są silnie rozgałęzione, mocne, kanciasto żłobione. Ogonek jest smukły, 4–10 (-12) cm; blaszka liściowa jest jajowato-sercowata, 8-15x6-11 cm, powierzchnia liści jest szorstka, owłosione lub z wieloma włosami. Podstawa liścia sercowata, brzeg nieregularnie ząbkowany, wierzchołek spiczasty lub krótki. Anteny są proste, początkowo owłosione, owłosione.
Męskie kwiaty tladiant cordifolia: od 3 do kilku w gęstej, krótkiej rasie; szypułka mocna, 4–15 cm, owłosione; przylistki są bulwiaste, bulwiaste, ich długość wynosi 1, 5–2 cm, kielich ma rozmiar 5–6 mm, 5-stronny. Płatki korony są jajowate lub eliptyczne, o parametrach około 17x7 mm, wierzchołek krótko szpiczasty lub ostry. Kwiaty żeńskie są pojedyncze; kielich i korona jak męskie kwiaty.
Owoc tladianta cordifolia jest podłużny, wielkość 3-5x2-3 cm, o szorstkiej skórce, lekko owłosione, z 10 podłużnymi rowkami, tępe na obu końcach. Nasiona są szeroko jajowate, ich parametry to 4-5x3-3,5 mm, grubość około 2 mm, siateczkowate. Kwitnienie i owocowanie trwa od maja do listopada. W naturze woli rosnąć wzdłuż poboczy iw lasach na wysokości 800–2600 m - terytorium Guangdong, Guangxi, Sichuan, Yunnan.
Tladiantha grandisepala
zielne winorośle przypominające winorośl. Pędy i gałęzie są cienkie, kanciasto pomarszczone, początkowo gęsto owłosione. Ogonek ma 4-8 cm; blaszka liścia ma wąski, jajowaty kształt serca, rozmiar 10-16x6-11 cm, liście pokryte są włosiem, a żyły są również gęsto owłosione. Liście sercowate, brzeg ząbkowany, wierzchołek krótko spiczasty. Kiedy kwitnie tladiante grandisepala, powstają męskie kwiaty: 5-9 sztuk na szypułce; przylistki są łuszczące się, ich parametry to 12-15x15-17 mm. Szypułki są smukłe, 5–10 mm, owłosione. Kielich ma rurkę w kształcie dzwonu o długości około 4 mm. Płatki korony są podłużne, ich rozmiar to 2x1 cm, wierzchołek krótko spiczasty. Włókna są owłosione.
Kwiaty żeńskie tego gatunku rosną pojedynczo. Szypułki 2–5 cm, owłosione. Segmenty kielicha są szeroko lub wąsko jajowate, krawędź często jest 2 lub 3 klapowata. Płatki korony o parametrach 3x1, 4 cm Łodyga jest mocna, 3-5 cm Wielkość owocu to 2,5-3x1,5 cm, jego kształt jest eliptyczny, powierzchnia jest owłosione, z tępym wierzchołkiem na obu kończy się. Kwitnienie przypada na czerwiec-sierpień, owoce powstają w okresie sierpień-październik. W naturze rośnie na zboczach gór iw lasach; na wysokości 2100-2400 m w prowincji Yunnan.
Powiązany artykuł: Wskazówki dotyczące uprawy bryonii na zewnątrz i wewnątrz
Film o uprawie tladian w warunkach otwartego pola:
