Historia powstania rasy japońskiej rasy bobtail, znajomość świata z niesamowitymi kotami, oficjalne uznanie kotów za odrębną rasę, przedstawicieli rasy w sztuce i kulturze, popularność. Japoński Bobtail to tak naprawdę jeden z najbardziej niezwykłych przedstawicieli kociego świata. W ich wyglądzie są pewne cechy, które można zauważyć na pierwszy rzut oka, co nadaje tej rasie wyjątkowy smak.
Japońskie bobtaile są nawet mniejsze niż przeciętne foki, z drobnym, ale krępym ciałem i stabilnymi nogami. Łączy je dość krótki odrost ogona oraz fakt, że większość przedstawicieli ich rasy ma inny kolor tęczówek. Ale nie całkiem zwyczajny wygląd to nie jedyna ich zaleta.
Takie zwierzęta są bardzo inteligentne i czułe, ich temperament nie jest nieodłączny od zwykłej arogancji i dumy kotów, są niezwykle uroczymi i przyjaznymi stworzeniami. Trzymanie takiego zwierzaka w domu to radość zarówno dla oczu, jak i dla duszy. Trudno znaleźć bardziej wiernego, oddanego i jednocześnie wesołego czworonożnego przyjaciela, poza tym Japończycy przez wiele lat wierzyli, że koty przynoszą szczęście i odpędzają wszelkie kłopoty, więc kto wie, może mają rację i przynoszą ten krótkoogoniasty Japończyk do domu Bobtail z różnymi oczami, znajdziesz nie tylko przyjaciela i towarzysza, ale także najsilniejszy amulet przeciwko wszelkim kłopotom i kłopotom.
Historia japońskich kotów bobtail
Na terytorium ojczyzny tych pieczęci w Japonii wszyscy o nich wiedzieli i od bardzo dawnych czasów możemy powiedzieć, że od IX do X wieku naszej ery. To wtedy te mruczenie po raz pierwszy postawiło stopę na ziemiach Kraju Wschodzącego Słońca, przywieźli je tam marynarze z Chin, a nawet wtedy zwierzaki podbiły nie tylko miejscowych swoim pięknem i oryginalnością, ale także samego cesarza Ichidze, który miał kota z pomponowym ogonem o imieniu Mebu no Otodo.
To właśnie ten władca wydał dekret, na mocy którego wszyscy mieszkańcy powinni wypuszczać na ulice swoje koty domowe, aby bronili ojczyzny przed gryzoniami. Ludzie nie mieli prawa sprzeciwiać się swojemu panu i pokornie wykonywali rozkaz, podczas gdy prawie 2000 już bezdomnych przedstawicieli kociego świata przemierzało ulice Japonii. Zwierzęta doskonale poradziły sobie z zadaniem i zniszczyły wszystkie, no lub prawie wszystkie gryzonie, co zasłużyło nie tylko na miłość i szacunek ludzi, ale można powiedzieć, że koty (a także japoński bobtail) stały się talizmanami kraju. Opiekowano się nimi, otaczano ich czcią na poziomie wszystkich obywateli kraju, w pewnym stopniu uwielbiano koty, a tym bardziej bobtaile.
W Japonii panuje przekonanie, że całe zło i negatywna energia kumuluje się w ogonie kota, z tego powodu wśród mieszkańców kraju Wschodzącego Słońca powstała barbarzyńska tradycja obcinania kociego ogona myśleli, pozbyli się kłopotów i trudności. Później matka natura ulitowała się nad biednymi, niewinnymi zwierzętami i kotami w jakiś dziwny sposób przemienionymi i natychmiast zaczęły rodzić kocięta ze skróconym ogonkiem.
Miejscowi byli zszokowani. Niemal natychmiast ich stosunek do kotów zmienił się dramatycznie. Czcili też koty z długimi ogonami, po prostu pozbyli się go jako źródła swoich kłopotów, wtedy można sobie tylko wyobrazić, jak doceniali zwierzaki z krótkim ogonem, który nie jest ranny i nie usuwany chirurgicznie, po prostu ma takie anatomiczne struktura z natury.
Przez długi czas Japonia była krajem odizolowanym, turyści i naukowcy tam nie jeździli, a dla tej rasy japońskiego bobtaila było to bardzo opłacalne, ponieważ nikt nie próbował w nich czegoś zmienić, wywnioskować pewien standard. Japończycy w swoich aborygeńskich fokach byli absolutnie zadowoleni ze wszystkiego, więc koty krzyżowały się tylko z własnym gatunkiem, dzięki czemu ich cechy w postaci krótkiego wyrostka ogonowego zachowały się do naszych czasów w pierwotnej postaci.
Odkrycie rasy japońskiego kota Bobtail
Bez względu na to, jak mocno i entuzjastycznie japońscy mieszkańcy nie kochali i nie szanowali swoich kotów, nie spieszyło im się, aby pokazać je światu, albo nie uważali ich za rasowe lub warte bycia takimi nazwami, albo po prostu nie chcieli dzielić się swoim dziedzictwem narodowym z mieszkańcami innych krajów. Już w okresie powojennym, około lat 50. ubiegłego wieku, amerykańscy żołnierze przywieźli do domu kilka okazów japońskiego bobtaila ze skróconym ogonem, ale potem Amerykanie je podziwiali i tyle.
Ale po nie tak długich 12-15 latach, w 1968 roku hodowczyni kotów Elizabeth Freret z USA, będąc w Japonii, nie mogła się oprzeć widokowi unikalnych japońskich bobtaili i od razu sprowadziła do domu trzech przedstawicieli japońskiej rasy aborygeńskiej. Jednocześnie rozpoczęła realizację projektu hodowli tej rasy i skierowała wszelkie starania, aby japoński bobtail otrzymał wszystkie niezbędne dokumenty z pieczęciami i podpisami członków prestiżowych stowarzyszeń felinologicznych. A sukces nie trwał długo.
Japońscy hodowcy kotów, dowiedziawszy się o programie hodowlanym swoich lokalnych kotów w Ameryce, również zabrali się do pracy, robiąc jednocześnie wszystko, co możliwe i niemożliwe, aby nadać kotom status „czystej krwi”.
Rozpoznawanie japońskich kotów bobtail
Ani Japończycy, ani Amerykanie nie mieli okazji zgłaszać żadnych specjalnych starań, aby te mruczenia zostały docenione przez członków komisji międzynarodowych organizacji kocich. Już w 1976 roku japońska rasa bobtail otrzymała zasłużone błogosławieństwo od tak prestiżowego autorytetu jak CFA (Cat Fanciers Association), które z kolei jest jednym z członków Światowego Kongresu Felinologicznego. W tym samym roku zwierzęta tego gatunku zostały uznane za odrębną rasę i pracowników Kanadyjskiej Federacji Rolniczej. Ale jest jedno „ale”. Wszystkie te organizacje uznawały tylko japońskie krótkowłose bobtaile, długowłose koty tej rasy otrzymały uznanie 20 lat później, około połowy lat 90. XX wieku.
Po pierwszych dokumentalnych dowodach na istnienie japońskiej rasy bobtail, takie koty co roku otrzymywały nowe tytuły i aprobaty innych organizacji kocich o światowych nazwiskach. Tym samym rasa jest oficjalnie uznana przez ACF (Australian Cat Fanciers Federation), FIFe (International Cat Federation), WCF (World Cat Federation), NZCF (New Zealand Cat Fancy), SACC, TICA, LOOF, CCCA.
Gdy tylko wszystkie te organizacje przyjęły i zatwierdziły odmianę, uchwalono rodzaj prawa, które zabrania jakichkolwiek eksperymentów z rasą, w żadnym wypadku japońskiego bobtaila nie należy krzyżować z przedstawicielami innych rodzajów kotów. Najprawdopodobniej felinolodzy najbardziej obawiają się utraty tak specyficznego genotypu, co objawia się niezwykłym ogonem kotów.
Japoński Bobtail w kulturze i sztuce
Ponieważ mieszkańcy Kraju Kwitnącej Wiśni bardzo niepokoili się o swoje tutejsze koty, fakt, że uwiecznili je na wszelkie możliwe sposoby w swojej kulturze, nie jest czymś dziwnym i niezwykłym.
Jadąc do Japonii, w niemal każdym sklepie z pamiątkami można zobaczyć figurkę kota dość podobnego do japońskiego bobtaila z podniesioną łapą. Ta tradycyjna pamiątka od wielu lat jest popularna wśród Japończyków, taki kot nazywa się „Maneki-neko”, co po japońsku oznacza „Uwodzicielski kot”. Sklepikarze zazwyczaj umieszczają Maneki-neko przy wejściu, więc zapraszają do siebie ludzi. Uważa się, że ta statuetka nie tylko zaprasza gości podniesioną łapą, ale także przynosi właścicielowi dobry zysk i sukces. Niektórzy stawiają takie figurki przed drzwiami wejściowymi, okazując w ten sposób swoją gościnność. A pierwowzorem najsłynniejszej pamiątkowej maskotki jest nie kto inny jak japoński kot bobtail.
Wraz z rozwojem nowoczesnych technologii i mediów drukowanych nie zapomniano również o swoich czworonożnych postaciach, a japońskie koty z krótkim ogonem bardzo często stają się bohaterami japońskich komiksów i anime. Nawet światowej sławy marka „Hello Kitty” wybrała uroczą i atrakcyjną twarz japońskiego bobtaila jako logo.
Naszych futrzastych bohaterów nie pominęli też naukowcy o światowych nazwiskach, np. Engelbert Kempfer, słynny niemiecki przyrodnik, lekarz i podróżnik w swojej książce „Japonia”, której publikacja pochodzi z 1702 r., nie mógł nie wspomnieć o jednym z najpiękniejszych i ważne zabytki kraju - japoński bobtail.
Popularność japońskich bobtaili
Pomimo tego, że ojczyzną przedstawicieli tej rasy jest Japonia, większość szkółek hodujących tę rasę koncentruje się w Stanach Zjednoczonych. Koty te są dość dobrym sposobem zarobku dla Amerykanów, ponieważ zapotrzebowanie na oryginalne koty w Ameryce jest bardzo duże, są tam uważane za rasę popularną i elitarną, czego nie można powiedzieć o krajach europejskich.
W Europie ta rasa kotów jest uważana za rzadką i nie dlatego, że nikt nie chce ich hodować, powodem jest to, że z jakiegoś powodu te puszyste symbole Japonii nie mogły podbić serc Europejczyków. Ale przecież nikt nie jest w stanie przewidzieć, co nas czeka jutro, być może te koty są nadal skazane na osiągnięcie dobrej woli i chwały na kontynencie europejskim.
Dowiedz się więcej o kocie z poniższego filmu:
